417. تهذيب الأحكام‌-

به نقل از ابو حمزه ثُمالى-: على بن الحسين (زين العابدين عليه السلام) را ديدم كه نماز مى‌خوانْد و ردايش از شانه‌هايش افتاد؛ ولى آن را صاف نكرد تا از نمازش فارغ شد. علّت را از ايشان جويا شدم.

فرمود: «واى بر تو! آيا مى‌دانى جلوى چه كسى بودم؟ از نماز بنده، جز آنچه را به آن توجّه داشته، نمى‌پذيرند».

گفتم: فدايت شوم! هلاك شديم!

فرمود: «هرگز! خداى متعال، آن نمازها را با نافله‌ها كامل مى‌كند».[1]

418. امام باقر عليه السلام:

هر بى توجّهى در نماز، چيزى از آن را به دور مى‌اندازد؛ اما خداى متعال، آن را با نافله‌ها تكميل مى‌كند.[2]

419. امام كاظم عليه السلام:

خداوند- تبارك و تعالى- نماز فريضه را با نماز نافله كامل كرده است.[3]

[1]. رَأَيتُ عَلِيَّ بنَ الحُسَينِ عليه السلام يُصَلّي فَسَقَطَ رِداهُ عَن مَنكِبَيهِ، قالَ: فَلَم يُسَوِّهِ حَتّى‌ فَرَغَ مِن صَلاتِهِ، قالَ: فَسَأَلتُهُ عَن ذلِكَ فَقالَ:

[2]. كُلُّ سَهوٍ فِي الصَّلاةِ، يُطرَحُ مِنها، غَيرَ أنَّ اللَّهَ تَعالى‌ يُتِمُّ بِالنَّوافِلِ( الكافى: ج 3 ص 268 ح 4، وسائل الشيعة: ج 3 ص 53 ح 4544).

[3]. إنَّ اللَّهَ تَبارَكَ وتَعالى‌ أتَمَّ صَلاةَ الفَريضَةِ بِصَلاةِ النّافِلَةِ( الكافى: ج 3 ص 42 ح 4، تهذيب الأحكام: ج 1 ص 111 ح 293).