گفتم، نمى‌يابم. او نماز صبح را مى‌گزارد و ساعتى نيز پس از آن، ذكر و دعا مى‌خواند تا خورشيد طلوع كند. سپس سجده مى‌كند و تا نيم‌روز در سجده است و كسى را گمارده تا زوال را انتظار كشد. من نمى‌دانم كِى غلام مى‌گويد: «خورشيد زوال يافت» كه يكباره بر مى‌خيزد و نماز را آغاز مى‌كند، بى‌آن كه [وضويش‌] را نو كند. پس مى‌فهمم كه در سجده‌اش نخوابيده و چرت نزده است.

پيوسته [اين گونه است‌] تا نماز عصر را به پايان برد و پس از آن، سجده مى‌كند و پيوسته در سجده است تا خورشيد، ناپديد شود. در اين هنگام، از سجده بر مى‌خيزد و بى آن كه [وضويش را] نو كند، نماز مغرب را مى‌خواند، و پيوسته در نماز و ذكر و دعاى پس از آن است تا نماز عشا را بخواند. پس از آن، با خوراكى كه برايش مى‌آورند، افطار مى‌كند و سپس از نو وضو مى‌گيرد و سجده مى‌كند و سپس سر بر مى‌دارد و اندكى مى‌خوابد. سپس بر مى‌خيزد و از نو وضو مى‌گيرد و در دل شب به نماز مى‌ايستد، تا سپيده بدمد. من نمى‌دانم كِى غلام مى‌گويد: «سپيده دميد» كه يكباره براى نماز صبح بر مى‌خيزد. اين، روش اوست از آن هنگام كه به من تحويل داده شده است.[1]

[1]. دَخَلتُ عَلَى الفَضل بنِ الرَّبيعِ وهُوَ جالِسٌ عَلى‌ سَطحٍ، فَقالَ لي: ادنُ، فَدَنَوتُ حَتّى‌ حاذَيتُهُ، ثُمَّ قالَ لي: أشرِف- إلى‌ بَيتٍ فِي الدّارِ- فَأَشرَفتُ، فَقالَ: ما ترى‌ فِي البَيتِ؟ فَقُلتُ: ثَوبًا مَطروحًا، فقال: انظر حَسَنًا، فَتَأَمَّلتُ ونَظَرتُ فَتَيَقَّنتُ فَقُلتُ: رَجُلٌ ساجِدٌ! فَقالَ لي: تَعرِفُهُ؟ قُلتُ: لا، قالَ: هذا مَولاكَ، قُلتُ: ومَن مَولايَ؟ فَقالَ: تَتَجاهَلُ عَلَيَّ؟ فَقُلتُ: ما أتَجاهَلُ، ولكِنّي لا أعرِفُ لي مَولًى!