12/ 4: ويژگى نماز امام حسن 7

372. امام زين العابدين عليه السلام:

همانا حسن بن على بن ابى طالب عليه السلام ... هر گاه در پيشگاه پروردگار عز و جل به نماز مى‌ايستاد، وجودش مى‌لرزيد و هر گاه بهشت و آتش را ياد مى‌كرد، چون مارگزيده به خود مى‌پيچيد و بهشت را از خدا مى‌طلبيد و از آتش به خداوند، پناه مى‌برد.[1]

373. امام زين العابدين عليه السلام:

حسن بن على بن ابى‌طالب عليه السلام نماز مى‌خواند كه مردى از پيش روى ايشان گذشت و يكى از همنشينانش، او را باز داشت. هنگامى كه نمازش را به پايان برد، فرمود: «چرا آن مرد را باز داشتى؟».

گفت: اى پسر پيامبر خدا! ميان شما و محراب، جدايى انداخت!

فرمود: «واى بر تو! همانا خداوند عز و جل به من نزديك‌تر از آن است كه كسى ميان من و او فاصله شود».[2]

[1]. إنَّ الحَسَنَ بنَ عَلِيِّ بنِ أبي طالبٍ عليه السلام ... كانَ إذا قامَ في صَلاتِهِ تَرتَعِدُ فَرائِصُهُ بَينَ يَدَي رَبِّهِ عز و جل، وكانَ إذا ذَكَرَ الجَنَّةَ وَالنّارَ اضطَرَبَ اضطِرابَ السَّليمِ، وسَأَلَ اللَّهَ تَعالَى الجَنَّةَ وتَعَوَّذَ بِهِ مِنَ النّارِ( الأمالى، صدوق: ص 244 ح 262، فلاح السائل: ص 469 ح 318).

[2]. كانَ الحَسَنُ بنُ عَليِّ بنِ أبي طالِبٍ عليه السلام يُصَلّي، فَمَرَّ بَينَ يَدَيهِ رَجُلٌ فَنَهاهُ بَعضُ جُلَسائِهِ، فَلَمَّا انصَرَفَ مِن صَلاتِهِ قالَ لَهُ: لِمَ نَهَيتَ الرَّجُلَ؟ قالَ: يَابنَ رَسولِ اللَّهِ، حَظَرَ فيما بَينَكَ وبَينَ المِحرابِ.