مرد گفت: سوگند به آن كه كتاب را بر تو فرو فرستاد، كوشش بسيار كرده و شوقم افزون گشته است. به من نشان ده و آگاهم كن.

فرمود: «هر گاه خواستى نماز بخوانى، وضويى نيكو بگير. سپس رو به قبله كن و تكبير بگو و پس از قرائت، به ركوع برو و چنان درنگ كن كه در ركوع، آرام گيرى. سپس چنان بلند شو تا راست بايستى. سپس به سجده برو و در سجده آرام بگير. سپس برخيز و آرام بنشين. سپس به سجده برو و در آن آرام بگير. سپس برخيز. پس اگر نمازت را اين گونه به پايان بردى، تمام است و آنچه از اينها كم گذاشتى، از نمازت كم گذارده‌اى».[1]

[1]. كُنتُ مَعَ رَسولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله جالِسًا فِي المَسجِدِ، فَدَخَلَ رَجُلٌ فَصَلّى‌ رَكعَتَينِ، ثُمَّ جاءَ فَسَلَّمَ عَلَى النَّبيِّ صلى الله عليه و آله، وقَد كانَ النَّبيُّ صلى الله عليه و آله يَرمُقُهُ في صَلاتِهِ، فَرَدَّ عَلَيهِ السَّلامَ ثُمَّ قالَ لَهُ: ارجِع فَصَلِّ فَإِنَّكَ لَم تُصَلِّ.