اگر از راه و روش حلالش نباشد، پذيرفتنى نيست.[1]

11/ 4- 8: آزار دادن همسر

346. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله:

هر كس زنى دارد كه آزارش مى‌دهد، خداوند، نماز و هيچ يك از نيكى‌هاى آن زن را نمى‌پذيرد تا آن كه به شوهرش كمك كند و او را از خود راضى كند، حتّى اگر هميشه روزگار را روزه بگيرد و شب‌زنده دارى كند و بندگانى آزاد كند و اموالى را در راه خدا انفاق كند، و او نخستين كسى است كه به آتش وارد مى‌شود.[2]

347. امام صادق عليه السلام:

هر زنى بيارامد، در حالى كه شوهرش از او در حقّى خشمگين است، نمازش پذيرفته نيست، مگر شوهر راضى شود.[3]

11/ 4- 9: سركشى از پدر و مادر

348. امام صادق عليه السلام:

كسى كه به پدر و مادرش كينه‌توزانه بنگرد، حتّى اگر بر او

[1]. انظُر فيما تُصَلّي وعَلى‌ ما تُصَلّي، إن لَم يَكُن مِن وَجهِهِ وحِلِّهِ فَلا قَبولَ( تحف العقول: ص 174، بشارة المصطفى: ص 28).

[2]. مَن كانَت لَهُ امرَأَةٌ تُؤذيهِ، لَم يَقبَلِ اللَّهُ صَلاتَها ولا حَسَنَةً مِن عَمَلِها حَتّى‌ تُعينَهُ وتُرضِيَهُ، وإن صامَتِ الدَّهرَ، وقامَتِ اللَّيلَ، وأعتَقَتِ الرِّقابَ، وأنفَقَتِ الأَموالَ في سَبيلِ اللَّهِ، وكانَت أوَّلَ مَن يَرِدُ النّارَ( ثواب الأعمال: ص 335 ح 1، أعلام الدين: ص 414).

[3]. أيُّمَا امرَأَةٍ باتَت وزَوجُها عَلَيها ساخِطٌ في حَقٍّ، لَم تُقبَل مِنها صَلاةٌ حَتّى‌ يَرضى‌ عَنها( الكافى: ج 5 ص 507 ح 2، كتاب من لا يحضره الفقيه: ج 3 ص 439 ح 4519).