316. امام جواد عليه السلام:

هر گاه پيامبر صلى الله عليه و آله از نمازش فارغ مى‌شد، مى‌فرمود: «خدايا! آنچه را كرده و مى‌كنم، و آنچه را نهان و آشكار كرده‌ام، و زياده‌روى بر خودم را و آنچه را تو خود بهتر از من مى‌دانى، بر من بيامرز. خدايا! تو پيش از همه و پس از همه هستى. جز تو معبودى نيست. سوگند به آگاهى‌ات از نهان و به توانايى‌ات بر همه خلقت، تا آن گاه كه زندگى را برايم بهتر مى‌دانى، مرا زنده نگاه‌دار و آن گاه كه مرگ را برايم بهتر مى‌دانى، مرا بميران.

خدايا! همانا من ترسيدن از تو را در نهان و آشكار، گفتن حق را در حال خشم و خشنودى، و ميانه‌روى را در تنگ‌دستى و توانگرى، از تو مى‌خواهم و نعمتى تمام ناشدنى و چشم‌روشنى‌اى ناگسستنى را از تو مى‌خواهم و خشنودى به حكم تو، مرگى مبارك پس از زندگى، و زندگانى آرام پس از مرگ، و لذّت نگاه كردن به تو و شوق ديدار تو و ملاقات تو بدون رنجى گزنده و فتنه‌اى گم‌راه كننده را از تو مى‌خواهم.

خدايا! ما را به زينت ايمان، مزيّن كن و راه‌نما و ره‌يافته قرار ده. خدايا! ما را ميان آنان كه ره نمودى، ره بنما. خدايا! همانا من اراده قوى بر يافتن راه راست و پايدارى در كار و استوارى در راه حق را از تو مى‌خواهم و سپاس‌گزارى نعمتت، سلامت كامل و اداى حقّت را مى‌خواهم و- اى پروردگار من- دلى پيراسته و زبانى راستگو از تو مى‌خواهم و از آنچه در باره‌ام مى‌دانى، آمرزش مى‌طلبم و بهترين آنچه را مى‌دانى، از تو مى‌خواهم‌