6/ 6- 2: آنچه در قنوت گفته مى‌شود

232. الكافى‌-

به نقل از اسماعيل بن فضل-: از امام صادق عليه السلام در باره قنوت و آنچه در آن گفته مى‌شود، پرسيدم.

فرمود: «هر آنچه خداوند بر زبانت جارى كرد، و براى آن، چيز خاصّى معيّن نشده است».[1]

233. امام حسن يا امام حسين عليهما السلام:

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله كلماتى به من آموخت تا آنها را در قنوت بگويم: «خدايا! مرا همراه آنان كه ره نمودى، ره بنما و در ميان آنان كه عافيت داده‌اى، عافيتم ده و سرپرستى‌ام را مانند آنان كه سرپرستى‌شان را پذيرفتى، بپذير و آنچه را به من بخشيده‌اى، بركت ده و از قضاى سوء خود، آسوده‌ام دار، كه تو حكم مى‌رانى؛ ولى بر تو حكمى نمى‌رود و آن كه تو دوستش دارى، خوار نمى‌شود و آن كه تو دشمنش دارى، عزيز نمى‌شود.

تو مبارك و والايى، اى پروردگار ما!».[2]

234. كتاب من لا يحضره الفقيه:

در قنوت همه نمازهاى واجب شبانه‌روز بجز جمعه، ذكر، اين است: «خدايا! از تو براى خودم، پدر و مادرم، فرزندانم، خاندانم‌

[1]. سَأَلتُ أبا عَبدِ اللَّهِ عليه السلام عَنِ القُنوتِ وما يُقالُ فيهِ، فَقالَ: ما قَضى‌ اللَّهُ عَلى‌ لِسانِكَ، ولا أعلَمُ لَهُ شَيئاً مُوَقَّتاً( الكافى: ج 3 ص 340 ح 8، تهذيب الأحكام: ج 2 ص 314 ح 1281).

[2]. عَلَّمَني رَسولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله كَلِماتٍ أقولُهُنَّ فِي القُنوتِ: اللَّهُمَّ اهدِني فيمَن هَدَيتَ، وعافِني فيمن عافَيتَ، وتَوَلَّني فيمَن تَوَلَّيتَ، وبارِك لي فيما أعطَيتَ، وقِني شَرَّ ما قَضَيتَ، إنَّكَ تَقضي ولا يُقضى‌ عَلَيكَ، إنَّهُ لا يَذِلُّ مَن والَيتَ، ولا يَعِزُّ مَن عادَيتَ، تَبارَكتَ رَبَّنا وتَعالَيتَ( السنن الكبرى‌: ج 2 ص 297 ح 3138، سنن أبى داود: ج 2 ص 63 ح 1425).