402. الكافى‌- به نقل از على بن ابى حمزه-: ابو بصير از امام صادق عليه السلام سؤال كرد و من نيز حاضر بودم. گفت: فدايت شوم! من قرآن را در يك شب بخوانم؟

فرمود: «نه». گفت: در دو شب؟

فرمود: «نه»، تا رسيد به شش شب. در اين هنگام، امام عليه السلام با دستش اشاره كرد و فرمود: «آها» و سپس فرمود: «اى ابو محمّد! پيش از شما، ياران محمّد صلى الله عليه و آله، قرآن را در يك ماه و كمتر مى‌خواندند».[1]

ب- ختم كردن، تا جايى كه بلد است‌

403. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: ختم قرآن، تا آن جايى است كه بلد هستى‌[2].[3]

[1].

[2]. علّامه مجلسى رحمه الله فرموده: شايد مراد، اين است كه هر كس قرآن را به اندازه‌اى بخواند كه مى‌داند( بلد است يا از حفظ دارد يا در دسترس دارد)، ثواب ختم همه قرآن به او داده مى‌شود، هر چند كه قرآن در واقع، بيش از آن مقدارى است كه او مى‌داند يا بيش از آن باشد كه او خوانده است( مرآة العقول: ج 12 ص 498). مولى محمد صالح مازندرانى در شرح اين روايت مى‌فرمايد:« يعنى قارى قرآن، آن را تا هر كجا كه مى‌داند، بخواند كه در اين صورت پاداش او مانند كسى است كه همه قرآن را مى‌داند و مى‌خواند». اين شارح بزرگ، روايت بشر بن غالب اسدى را نيز مؤيد تفسير خود دانسته است. گفتنى است كه ايشان نسخه‌ها و احتمال معناهاى ديگرى نيز آورده است( شرح الكافي: ج 11 ص 42).

[3].