رَفْعُ عشْرِ درجاتٍ.[1]

هر كس قرآن بخواند، و الفاظ آن را درست بخواند، براى هر حرف، ده حسنه، كفاره ده گناه و بالا رفتن ده مرتبه در نظر گرفته مى‌شود.

نيز در روايتى ديگر از رسول خدا صلى الله عليه و آله اعرابِ كلام، مقدمه‌اى براى اعراب قرآن دانسته شده است:

«أَعْرِبوا الكلامَ كىْ تَعرِبُوا القرآنَ».[2]

در اين جا مراد از اعراب، تلفظ صحيح و واضح كلمات است كه مى‌تواند هم به تلفظِ صحيحِ حركتِ آخرِ كلمات مربوط باشد و هم به تلفظ درست همه حروف و صداهاى حروف يك كلمه.

پيشينه اعراب‌

اعراب، از ويژگى‌هاى زبان عربى است كه نقشى تعيين‌كننده در مفاهمه و تفاهم دارد.

بنا بر اين به طور طبيعى، اعراب، همزاد زبان عربى است و اين زبان بدون اعراب، قادر به بازتاباندن معنا نيست؛ اما پيشينه «دانش اعراب» و نشانه‌هاى اعرابى- يعنى نشانه‌هايى كه بر نوع اعراب كلمات دلالت مى‌كنند- به سده نخست هجرى باز مى‌گردد و مى‌توان گفت دانش اعراب، بويژه اعراب قرآن، از دامان قرآن كريم برخاسته است.[3]

كاتبان وحى، در آغاز، هنگام نگاشتن قرآن، كلمات را بدون نقطه و اعراب، ثبت مى‌كردند. شايد ثبت قرآن بدون اين نشانه‌ها براى صلى الله عليه و آله كسانى كه در عصر پيامبر مى‌زيستند، مشكلى نمى‌آفريد؛ اما براى نسل‌هاى بعد و نيز مردم غير عربى كه به اسلام گرويده و با مسلمانان آميخته بودند، گاه موجب قرائت به گونه‌هاى مختلف مى‌شد و معانى را دگرگون مى‌ساخت. از اين رو نياز به راهكارى جامع ضرورى نمود كه به اختلافات و نيز تغيير و تحريف معنوى قرآن كريم پايان بخشد.

[1]. المعجم الأوسط: ج 7 ص 307.

[2]. كنز العمال: ج 1 ص 607 ح 2783.

[3]. تاريخ تفسير و نحو: ص 137- 146.