امّا «مِئون»، عبارت است از هر سوره‌اى كه حدود صد آيه يا كمى بيشتر يا كمتر دارد. اين سوره‌ها، هفت تا هستند. اوّلين آنها، سوره بنى اسرائيل است و آخرينشان، مؤمنون. بنا به قولى، سوره‌هاى مِئَون، سوره‌هايى هستند كه بعد از طوالِ هفتگانه مى‌آيند، و مثانى، سوره‌هاى بعد از مِئون هستند كه كمتر از مئون و بيشتر از سوره‌هاى مفصّل هستند، و آنها را مثانى گفته‌اند؛ چرا كه مئون، مبادى آنهايند.

امّا «مُفصّل»: عبارت‌اند از سوره‌هاى كوتاه بعد از «حا. ميم‌ها (حواميم)» تا آخر قرآن. علّت آن كه اين سوره‌ها را مفصّل گفته‌اند، اين است كه ميان آنها با «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ» زودْ زود، فاصله مى‌افتد.

5/ 8 ديباى قرآن‌

257. پيامبر صلى الله عليه و آله: «حاميم» ها[1]، ديباى قرآن اند.[2]

258. امام صادق عليه السلام: «حا ميم» ها، گل‌هاى خوش‌بوى قرآن اند. پس هر گاه آنها را خوانديد، خدا را براى حفظ و قرائت آنها، بسيار سپاس گوييد. بنده، هنگامى كه [به نماز] مى‌ايستد و «حا ميم» ها را مى‌خواند، از دهانش خوش‌بوتر از مُشك پُر بو و عَنبر، خارج مى‌شود، و خداوند عز و جل بر تلاوت كننده و خواننده آنها، رحمت مى‌آورد، و به همسايگان و دوستان و آشنايان و همه خويشاوندان و نزديكانش، رحم مى‌كند، و در قيامت، عرش و كرسى و فرشتگان مقرّب خدا، برايش طلب آمرزش مى‌كنند.[3]

[1]. سوره‌هايى كه با« حا. ميم» آغاز مى‌شوند.

[2].

[3].