فصل چهارم: مجموعه‌اى از بركات قرآن‌

166. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: اگر زندگى نيك‌بختان، مُردن شهيدان، نجات در روز حسرت، داشتن سايه‌اى در روز سوزان و هدايت در روز گم‌راهى را مى‌خواهيد، قرآن را فرا بگيريد [و آن را همواره بخوانيد]؛ چرا كه قرآن، سخن [خداى‌] مهربان و مايه حفظ از شيطان و سنگينى ترازو [ى اعمال‌] است.[1]

167. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: اين قرآن، همان نور روشنگر، ريسمان محكم، دستاويز استوار، مرتبه والا، بهترين شفا، بزرگ‌ترين فضيلت و بالاترين سعادت است. هر كه از آن، روشنايى گرفت، خداوند، روشنايى‌اش بخشيد و هر كه در كارهايش خود را به آن گِره زد، خداوند، او را مصون داشت و هر كه به آن چنگ زد، خداوند، نجاتش داد.

هر كه از احكام آن جدا نشد، خداوند، رفعتش بخشيد و هر كه از آن شفا جُست، خداوند، شفايش داد. هر كه آن را بر جز آن مقدّم داشت، خداوند، هدايتش كرد و هر كه هدايت را در غير آن جست، خداوند، گم‌راهش نمود. هر كه آن را جامه زيرين و رويين خود، قرار داد [و وجودش را با آن آميخت‌]، خداوند، سعادتمندش كرد و هر كه آن را پيشوا و مقتداى خود و تكيه‌گاه و مقصد نهايى خود قرار داد، خداوند، او را به بهشت‌هاى پُرنعمت و زندگى بى‌گَزَند و آرام رسانْد. از اين رو، فرموده است:

[1]. إن أرَدتُم عَيشَ السُّعَداءِ، ومَوتَ الشُّهَداءِ، وَالنَّجاةَ يَومَ الحَسرَةِ، وَالظِّلَّ يَومَ الحَرورِ، وَالهُدى‌ يَومَ الضَّلالَةِ، فَادرُسُوا القُرآنَ فَإِنَّهُ كَلامُ الرَّحمنِ، وحِرزٌ مِنَ الشَّيطانِ، ورُجحانٌ فِي الميزانِ( جامع الأخبار: ص 115 ح 203، بحار الأنوار: ج 92 ص 19 ح 18).