تلاوت قرآن، جَلا دهيد.[1]

151. امام على عليه السلام‌- در توصيف قرآن-: در آن، بهار دل‌ها و چشمه‌هاى دانش است، و براى دل، صيقل دهنده‌اى جز آن، وجود ندارد.[2]

2/ 4 مونس دل‌ها

152. امام زين العابدين عليه السلام: اگر همه مردمان، از مشرق تا مغرب عالم بميرند، با بودن قرآن در كنار من، هيچ گاه احساس تنهايى نمى‌كنم.[3]

153. امام صادق عليه السلام: مونس دل را جستجو كردم و آن را در قرائت قرآن يافتم.[4]

ر. ك: دانش‌نامه قرآن و حديث: ج 8 ص 491 (انس/ فصل سوم: آنچه شايسته انس گرفتن است).

2/ 5 شناخت خدا

154. امام على عليه السلام: بارى، خداوند- تبارك و تعالى- محمّد صلى الله عليه و آله را به حق فرستاد... با حكمى كه آن را تفصيل داد، و تفصيلى كه آن را استوار داشت، و فرقانى كه آن را جدا ساخت، و قرآنى كه آن را تبيين نمود تا بندگان، پروردگار خود را كه نمى‌شناختند، بشناسند و به او كه قبولش نداشتند، اعتراف كنند، و وجودش را كه منكر بودند، اثبات كنند. پس خداوند سبحان، در كتاب خويش، بر آنان هويدا گشت، بى آن كه او را [به چشم سر] ببينند.[5]

[1].

[2].

[3].

[4].

[5].