خشنودى‌اش باشد وا نگذاشت، جز اين كه نشانى آشكار و آيه‌اى محكم كه از آن جلوگيرى يا به سوى آن دعوت كند، برايش قرار داد».[1] ايشان در ادامه، مستند كلام خود را «ما فَرَّطْنا فِي الْكِتابِ مِنْ شَيْ‌ءٍ»[2] و «تِبْياناً لِكُلِّ شَيْ‌ءٍ»[3] قرار داده است.

روايت حضرت زهرا عليها السلام در خطبه فدكيه با بيانى كوتاه، مؤيد اين حقيقت است:

فيهِ تِبيانُ حُجَجِ اللَّهِ المُنَوَّرَةِ، ومَحارِمِهِ المَحدودَةِ، وفَضائِلِهِ المَندوبَةِ، وجُمَلِهِ الكافِيَةِ، ورُخَصِهِ المَوهوبَةِ، وشَرايِعِهِ المَكتوبَةِ.[4]

در آن، حجّت‌هاى نورانى خداوند و حرام‌هاى تعيين شده او، و فضايل فراخوانده‌اش، و عام‌هاى فراگير كفايت كننده او، و رخصت‌هاى ارزانى شده‌اش، و قوانين و احكام واجب گشته‌اش، بيان شده‌اند.

از اين روايات است نقلى از امام رضا عليه السلام كه در آن، قرآن را شامل حلال و حرام و حدود و احكام و هر آنچه بندگان بدان نياز دارند معرفى مى‌كند.[5] پس با توجه به اين روايات، فهميده مى‌شود كه تفصيل حلال و حرام و حدود و احكام و به طور كلى آنچه انسان بدان نيازمند است، در قرآن وجود دارد و به فرمايش امام صادق عليه السلام حتى حكم قضايى مربوط به اختلاف اشخاص.[6]

3. جامعيت نسبت به ديگر كتب آسمانى‌

اين گروه، جامعيت قران را در مقايسه با ديگر متون وحيانى دانسته و در توضيح آن آورده‌اند كه چون ذات خداوند بر قلوب انبيا عليهم السلام تجلى مى‌كند و اين تجليات به اعتبار اختلاف قلوب آنها متفاوت اند، و با توجه به اين كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله خاتم پيامبران و

[1]. نهج البلاغة: خطبه 183.

[2]. انعام: آيه 38.

[3]. نهج البلاغة: خطبه 18.

[4]. ر. ك: كتاب من لا يحضره الفقيه: ج 3 ص 567 ح 4940.

[5]. ر. ك: الكافى: ج 1 ص 199 ح 1.

[6]. ر. ك: الكافى: ج 7 ص 158 ح 3.