2- 2. اشاره‌هاى قرآن به اسرار آفرينش‌

طبيعت‌نمايى و اشاره‌هاى علمى قرآن به رازهاى نهفته در دل كاينات، نمودى ديگر از قلمروهاى شگفتى‌زاى اين كتاب بى‌همتاست. قرآن، كتابى است كه براى هدايت و تربيت انسان فرود آمده است و كتاب انسان‌پرورى است، نه طبيعت‌شناسى؛ ليكن از آن جا كه گوينده آن، آفريدگار و رازآگاه به اسرار گيتى است، بالطبع به تناسب موضوعات مورد توجّه، چهره‌هايى از عرصه وجود در گفتار او تبلور مى‌يابد كه جلوه‌نماى اسرارى از تكوين حيات مى‌گردد:

«قُلْ أَنْزَلَهُ الَّذِي يَعْلَمُ السِّرَّ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌.[1]

بگو: آن كه راز را در آسمان‌ها و زمين مى‌داند، آن را فرو فرستاده است».

مطالعه نمونه‌هايى از اين آيات، زمينه تدبّر و تنبّه خواهد بود.

در تبيين گسترش پيوسته فضاى كيهانى:

«أَ وَ لَمْ يَرَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ كانَتا رَتْقاً فَفَتَقْناهُما وَ جَعَلْنا مِنَ الْماءِ كُلَّ شَيْ‌ءٍ حَيٍّ أَ فَلا يُؤْمِنُونَ.[2]

آيا كافران نديدند كه آسمان‌ها و زمين به هم پيوسته بودند و ما آنها را از يكديگر باز كرديم و هر چيز زنده‌اى را از آب قرار داديم؟ آيا ايمان نمى‌آورند».

«وَ السَّماءَ بَنَيْناها بِأَيْدٍ وَ إِنَّا لَمُوسِعُونَ‌.[3]

و ما آسمان را با قدرت بنا كرديم و همواره آن را وسعت مى‌بخشيم».

در اشاره به جاذبه عمومى فضاى كيهانى:

«اللَّهُ الَّذِي رَفَعَ السَّماواتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَها.[4]

خدا همان كسى است كه آسمان‌ها را، بدون ستون‌هايى كه ببينيدشان برافراشت».

[1]. فرقان: آيه 6.

[2]. انبيا: آيه 30.

[3]. ذاريات: آيه 47.

[4]. رعد: آيه 2.