همچنين زمانى كه عثمان به كتابت قرآن و هماهنگ كردن مصاحف پرداخت، شمارى از طرفداران حكومت كوشيدند «واو» اوّل در «وَ الَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا يُنْفِقُونَها فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِيمٍ‌؛ آنان كه طلا و نقره را مى‌اندوزند و آن را در راه خدا انفاق نمى‌نمايند، به عذابى دردناك بشارتشان ده» را حذف كنند. با اين كار، آنان مى‌خواستند اين فقره آيه، وصف احبار و رُهبانى باشد كه در فقره پيش، از آنان ياد شده است (نه جمله‌اى مستأنفه كه در مقام نكوهش انباشتن طلا و نقره، در باره همه، اعم از كافر و مسلمان است) و در نتيجه با حذف «واو»، آيه در خصوص انباشتن ثروت توسط حاكمان اسلامى و وعده عذاب الهى بر ايشان ساكت باشد. اما صحابى بزرگ پيامبر صلى الله عليه و آله، ابىّ بن كعب به شدت مخالفت كرد و با مخالفت او نتوانستند واو را حذف كنند.[1] روشن است كه ابىّ بن كعب، تنها در سايه عمومى بودن نصوص قرآن و با حمايت افكار عمومى مسلمانان مى‌توانست مانع از اين اقدام خليفه مقتدر شود.

دوم. تواتر

تواتر نقل قرآن، از مهم‌ترين ادلّه سلامت قرآن از تحريف و بدين معناست كه در همه عصرها و نسل‌ها، طبقات انبوهى از مسلمانان، صدور قرآن موجود را از پيامبر صلى الله عليه و آله- كه در عصمت ايشان ترديدى نيست-، نقل كرده‌اند.[2] مصحف موجود، با سوره‌ها، آيه‌ها، كلمه‌ها و حروفش، به تواتر به دست ما رسيده است؛ تواترى كه احتمال اشتباه در آن نمى‌رود. در پايان عصر پيامبر صلى الله عليه و آله، هم كسانى بسيار قرآن را در حفظ داشتند و هم اين كتاب آسمانى در صحيفه‌هاى بى‌شمارى ثبت و ضبط شده بود. قرآن به گونه‌اى ميان مسلمانان رواج يافت كه اشتباه در اداى يك حرف يا حركت را درمى‌يافتند. قرآن، كتابى نبود كه مسلمانان تنها هر از چندگاهى بدان رجوع كنند.

[1]. الدرّ المنثور: ج 3 ص 232.

[2]. نزاهت قرآن از تحريف: ص 106.