وجه لفظى و برخى ديگر بر وجه معنوى حمل كرده‌اند. همين طور است آيات 13 و 41 از سوره مائده.

قرآن، در ادامه همان آيه مى‌فرمايد:

«وَ يَقُولُونَ سَمِعْنا وَ عَصَيْنا وَ اسْمَعْ غَيْرَ مُسْمَعٍ وَ راعِنا لَيًّا بِأَلْسِنَتِهِمْ وَ طَعْناً فِي الدِّينِ وَ لَوْ أَنَّهُمْ قالُوا سَمِعْنا وَ أَطَعْنا وَ اسْمَعْ وَ انْظُرْنا لَكانَ خَيْراً لَهُمْ وَ أَقْوَمَ وَ لكِنْ لَعَنَهُمُ اللَّهُ بِكُفْرِهِمْ فَلا يُؤْمِنُونَ إِلَّا قَلِيلًا.[1]

مى‌گويند: شنيديم و نافرمانى كرديم. و بشنو كه [اى كاش‌] ناشنوا گردى. و [از سر استهزا مى‌گويند:] «راعنا» [كه در عربى يعنى: التفات به ما كن؛ ولى در عبرى يعنى: خبيث ما]. به لغت خويش زبان مى‌چرخانند و به اسلام طعنه مى‌زنند. اگر آنها مى‌گفتند: شنيديم و اطاعت كرديم، و بشنو و به ما توجه كن، برايشان بهتر و درست‌تر بود؛ ولى خداوند، آنها را به خاطر كفرشان لعنت كرده، و جز اندكى ايمان نمى‌آورند».

در اين بخش از آيه، سخن از تحريف لفظى تورات در قرائت است كه عبارت تورات را با تغيير در وجه تلفظ آن و با پيچاندن آن به صورتى كه لفظ و معناى ديگرى از آن به پندار مخاطب برسد، مى‌خواندند.

تحريف در اصطلاح‌

از آنچه در معناى لغوى تحريف و موارد آيات ياد شده تبيين شد، نمايان مى‌شود كه تحريف در اصطلاح علوم قرآنى و كاربرد آيات مربوط به آن، در همان معناى لغوى آن به كار رفته و آن، عبارت است از: هر گونه تغيير دادن لفظ قرآن، به كاستن يا افزودن يا جا به جايى حروف، كلمات و جملات قرآنى، و يا تفسير نادرست كردن از آن، به گونه‌اى كه مفهوم مورد نظر متكلّم از بستر صحيح و مطلوب، خارج شود و در مفهومى ديگر به كار برده شود.

[1]. نساء: آيه 46.