[سپس‌] فرمود: «آنها بر ما سه حق دارند: آنان را از مساجد، باز نداريم، كه در آن ياد خدا كنند؛ و آنان را از ثروت‌هاى عمومى باز نداريم، تا زمانى كه دستان آنان با دست‌هاى ماست؛ و با آنان پيكار نكنيم، تا زمانى كه با ما پيكار نكنند».

113. المصنَّف، ابن ابى شيبه- به نقل از كثير بن نمر-: مردى، مردى [ديگر] را نزد على عليه السلام آورد و گفت: اينان، تو را دوزخى مى‌انگاشتند! سپس فرار كردند. و اين [مرد] را گرفتم.

فرمود: «آيا بكُشم آن‌كه را با من پيكار نكرده است؟».

گفت: تو را دشنام داد!

فرمود: «او را دشنام ده يا رها كن».

ر. ك: ج 6 ص 419 (شكيبايى امام بر آزارِ خوارج و مدارا با ايشان).

3/ 12: تبعيد يا زندانى كردن توطئه‌گران‌

114. شرح نهج البلاغة: گزارش شده كه عمران بن حُصَين، از كناره‌گيران از على عليه السلام بود و على عليه السلام او را به مدائن تبعيد