فرمود: «دوست نداشتم شما جزو لعن‌كننده‌ها و دشنام‌دهنده‌ها باشيد كه دشنام بدهيد و برائت بجوييد؛ امّا اگر بدى‌هاى رفتارى آنان را بازگو مى‌كرديد ومى‌گفتيد:" روش آنان چنين است و رفتارشان چنان است"، به سخن حق، نزديك‌تر بود و در عذرآورى، رساتر؛ و اگر به جاى لعن آنان و برائت جُستن از آنها مى‌گفتيد:" بار خدايا! خون ما و آنان را حفظ كن، ميان ما و آنان را اصلاح كن و آنان را از گمراهى برَهان، تا آن‌كه حق را نمى‌داند، بشناسد و آن كه به گمراهى و دشمنى آزمند است، از آن باز ايستد"، اين، نزد من دوست‌داشتنى‌تر بود و براى شما بهتر».

آن دو گفتند: اى امير مؤمنان! پندت را مى‌پذيريم و به ادب تو مؤدّب مى‌شويم.

107. امام على عليه السلام: از دشمنت عيبجويى مكن، گرچه او از تو عيبجويى كند.

3/ 11: نرم‌خويى تا زمانى كه توطئه در كار نباشد

108. امام على عليه السلام: نرم خويى، تيزىِ مخالفت را كُند سازد.