، غرق شدند، و در خرّمى زندگى‌اش، شاد زيستند. بر اريكه فرمان‌روايى، بِلامنازع نشستند و در سايه قدرتى چيره، آرميدند و در پناه عزّت و بزرگوارى پيروزى قرار گرفتند و بر جهانيان، فرمان‌روا شدند و بر كران تا كران زمين، شهريار گشتند و زمامدار امورِ كسانى شدند كه روزگارى، زمامِ امور آنان را در دست داشتند، و بر كسانى قوانينى را اجرا كردند كه زمانى، آنها بر ايشان اجرا مى‌كردند. ديگر، نه كسى را جرئت آن بود كه نيزه‌اى در برابرشان به مُشت فِشارد، و نه سنگى به سويشان بيفكند.

2/ 2: ستم‌

قرآن‌

«آنان كه ايمان آوردند و ايمانشان را به ستم (شرك) نياسودند، ايشان راست امنيت، و هم ايشان‌ند ره‌يافتگان».

حديث‌

50. امام على عليه السلام: ستمگرى و سخن باطل دين، و دنياى آدمى را تباه مى‌كنند و كاستى او را در نزد كسى كه از او عيبجويى‌