منابع پيش از آن نيز برمى‌گردد. گفتنى است كه هر گاه دو استخراج از يك منبع بيايد، هر يك از آن دو، استخراج مستقلّى به شمار مى‌آيد و آنچه گفتيم، درباره آن نيز جارى است.

نيز بايد دانست كه به كار بردن تعابير ياد شده، گاه ما را وا مى‌دارد كه ترتيب منابع (بر حَسَب اعتبار آنها) را رعايت نكنيم. بنا بر اين، اين بند از توضيحات، بر بندهاى پيشين- كه براى توضيح روش خود آورديم-، حاكم است.

براى مثال، اگر راوى يا مروىٌّ عنه (يعنى گوينده اصلى حديث)[1] در دو يا چند منبع، يكى باشد، در اين هنگام، اين منابع را در پانوشت، به صورت پياپى ياد مى‌كنيم و در پى آن، يكى از اين دو تعبير را به كار مى‌بريم: «كِلاهما عن (در هر دو منبع از)» و «كُلّها عن (همه آنها از)»؛ و چنانچه مرجع ضمير، موجب اشتباه گردد، به جاى آن، تعداد منابعِ هم‌سخن در اين باره را ذكر مى‌كنيم. براى مثال آورده‌ايم: «و الثلاثة الأخيرة عن الإمام الباقر عليه السلام (سه مورد آخر، از امام باقر عليه السلام)».

9. رمزهاى «ج»، «ص» و «ح» را در پانوشت، به ترتيب، براى نشان دادن جلد و صفحه و شماره حديث به كار مى‌بريم. از اين اصل، موارد زير، استثنا محسوب مى‌شوند: سخنان صحابيان و تابعيان و راويان و محدّثان، متون تاريخى و نيز هر آنچه اصطلاح «حديث»، شامل آن نمى‌شود و همچنين آن دسته از احاديث كه در ضمن شرح حال راويان آمده‌اند يا شماره‌هايى كه نشانى شرح حال اند (و نه نشانى حديث). در تمامى اين موارد، به جاى رمز «ح»، كلمه «الرقم» را در عربى و رمز «ش» را در فارسى به كار مى‌بريم.[2]

[1]. مقصود، پيامبر يا امامى است كه حديث، از او نقل شده است.

[2]. گفتنى است كه توضيح مراحل تدوين آثار دانش‌نامه‌اىِ اين پژوهشكده( كه شناخت‌نامه قرآن نيز از جمله آنهاست)، و شيوه‌نامه‌هاى اصلى مربوط، در آغاز دانش‌نامه قرآن و حديث( ج 1 ص 87- 100)، به تفصيل آمده است.