مى‌گيرد. بنا بر اين، هيچ گاه منبع ضعيف بر قوى مقدّم آورده نمى‌شود،[1] مگر در حالات خاصّى، مانند وقتى كه بخواهيم از تكرار نام راوى يا تكرار اشاره به اختلاف، با تعبير «نَحوُه (مشابه آن)» اجتناب بورزيم، كه در چنين مواردى، ترتيبِ يادشده، رعايت نمى‌شود.

2. منابع شيعى از منابع اهل سنّت، جدا مى‌شوند و هر يك از اين دو مجموعه، جداگانه ذكر مى‌گردند. اين دو مجموعه را در پانوشت با نشانه نقطه‌ويرگول (؛)، از هم جدا مى‌كنيم. همچنين، ارجاعات به يك مجموعه از منابع (مثلًا منابع شيعه) نيز با نشانه ويرگول (،)، از هم جدا مى‌شوند.

3. بسيارى اوقات، در يك منبع، يك نقل، دو شماره دارد: يكى شماره مسلسل كه از ابتداى كتاب، شروع و در پايان آن، تمام مى‌شود، و ديگرى، شماره مربوط به بابى كه حديث در آن آمده است، و ما همواره، شماره مسلسل را بر مى‌گزينيم.

4. معيار براى ذكر شماره صفحات، شروع شدن متن برگزيده ما در آن صفحه است.

5. معيار عمده براى ذكر اختلافات در پانوشت، تأثير اين اختلافات در معنا يا مفيد بودن ذكر آنها براى خواننده است، و اين اختلافات، در صورت ضرورت، دقيقاً ذكر و با واژه «نحوه (مشابه آن)» نشان داده مى‌شوند.

6. پس از ذكر منابع در پانوشت، گاه با تعبير «ر. ك:» در متن فارسى و «راجع:»

[1]. كتاب‌هاى حديثى موجود در پژوهشكده علوم و معارف حديث( اعم از منابع شيعه و اهل سنّت)، برپايه اصول و معيارهاى خاصّى مرتّب و طبقه‌بندى شده‌اند؛ معيارهايى چون: تقدّم تاريخى كتاب، شخصيّت مؤلّف، احراز انتساب كتاب به مؤلّف، ارزش كتاب در محافل علمى، و ديگر معيارها و اصول ارزش‌گذارى كتاب‌ها. همين‌ها، معيار ترتيب منابع در پانوشت‌ها نيز قرار گرفته‌اند.