در فهم پاره‌اى شناسه‌ها و خصوصيات حديث- كه به خواننده در فهم فضاى حديث، كمك مى‌كنند-، مفيد است.

8. قبلًا گفتيم كه معيار انتخاب هر متن از ميان متون، قوّت و فراگير بودن آن است؛ امّا با اين حال، گاه متن برگزيده، داراى پاره‌اى اغلاط ناشى از تصحيف يا سهو راويان است. در اين گونه موارد، سعى كرده‌ايم كه آن اغلاط را به اقتضاى نوع غلط، از طريق مراجعه به چاپ‌هاى مختلف منبع يا مراجعه به كتاب‌هاى واسطه (مثل بحار الأنوار)، رفع و تصحيح كنيم، البته در صورتى كه اين كتاب‌ها از منبع ما نقل كرده باشند؛ چرا كه در اين صورت، به منزله نسخه‌اى از نسخه‌هاى منبع به شمار مى‌آيند، و اگر منبع واسطه‌اى موجود نبود، با مراجعه به منابع ديگر و تأييد گرفتن از آنها، رفع و اصلاح، انجام مى‌گيرد.

در همه اين موارد، امانتدارى علمى رعايت مى‌گردد و به جد، سعى مى‌شود كه از بازى با متن، پرهيز گردد و توضيحات لازم، در پانوشت آورده شود، مگر در موردى كه تصحيف، قطعى باشد. در اين صورت، آن را در متن، تصحيح مى‌كنيم و به مورد اشتباه، در پانوشت، اشاره مى‌نماييم.

9. در صورت وجود توضيحاتى در وسط متن برگزيده كه ربطى به موضوع نداشته باشند، از ذكر آنها خوددارى و به جاى آنها، سه نقطه گذاشته مى‌شود. البته، در متن‌هاى كوتاه، بنا بر آوردن تمامِ نقل است، هر چند در لابه‌لاى آنها، توضيحاتى آمده باشد كه ربطى به موضوع ندارد. اين كار، براى اجتناب از تقطيع متن، صورت مى‌گيرد، مگر آن كه مجبور به تقطيع آن شده باشيم.

10. افزوده‌هاى ميان دو قلّاب (كروشه) از ماست، خواه اين افزوده‌ها براى بيان مرجع ضمير غايب (مستتر يا بارز) باشد يا هر توضيح ديگرى و افزوده‌هاى ميان دو هلال (پرانتز)، در متن عربى، از منبع است، خواه نسخه بدل باشد يا جز آن.