روايت شده باشد، آنچه از پيامبر صلى الله عليه و آله نقل شده، در متن مى‌آيد و به روايت ديگر، در پانوشت، اشاره مى‌گردد.

3. معيار گزينش يك گزارش (حديث يا روايت تاريخى) از ميان گزارش‌هاى متعدّد مرتبط، رسا و فراگير بودن آن است، هر چند از منبعى ضعيف‌تر باشد. در صورت تشابه گزارش‌ها، متنِ معتبرترين منبع، مقدّم داشته مى‌شود.

4. سعى ما بر آن است كه هيچ متنى را از كتاب‌هايى كه واسطه به شمار مى‌آيند، نقل نكنيم، مگر در موارد دست نيافتن به منبع اصلى، كه در اين صورت، متن را از كتاب واسطه مى‌آوريم و در پى آن، در پانوشت، از منبع اصلى (كه كتاب واسطه از آن، نقل كرده است) نيز نام مى‌بريم. براى مثال، مى‌نويسيم: «بحار الأنوار: ... به نقل از: الدُّرُّ الثمين». البته، از اين گونه كتاب‌ها، تنها زمانى نقل شده است كه منابعِ موجود، اندك باشند.

5. در صورت لزوم، در آغاز هر عنوان و گاه در پايان برخى ابواب، ارجاعاتى به عناوين يا ابواب ديگرى از همين كتاب و يا به كتاب‌هاى ديگر داده شده است كه مراجعه به آنها، اطّلاعات بيشترى در زمينه موضوع مورد نظر، در اختيار خواننده و پژوهشگر مى‌گذارد.

6. معيارِ صدرنويسى احاديث، بدين گونه است:

يك. ابتدا نام كتاب و سپس نام آخرين راوى و آن گاه نام پيامبر صلى الله عليه و آله يا اهل بيت عليهم السلام (اگر از آنان روايت شده باشد) آورده مى‌شود.

دو. نام ائمّه اهل بيت عليهم السلام، در متن عربى، به همان صورتى كه در مصدر آمده، نقل مى‌شود و در كروشه (قُلّاب)، لقب يا نام مشهور ايشان، ذكر مى‌گردد.

سه. به جهت اختصار، چنانچه نام اهل بيت عليهم السلام در سند، مسلسلًا آمده باشد،