167. تفسير القمّى: سوره‌ «إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ»، در حجّة الوداع، در مِنا، نازل شد. با نزول آن، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: «خبر مرگم به من داده شد». آن گاه به مسجد خَيف آمد و مردم را گِرد آورد و سپس فرمود: «خدا يارى كند مردى را كه سخنم را بشنود و آن را به كسى كه نشنيده، برساند؛ زيرا بسا حامل علمى كه خود، عالِم نيست، و بسا كسى كه علم را به كسى منتقل مى‌كند و آن كس از او، داناتر است. سه چيز است كه قلب هيچ مسلمانى در آنها، دَغَلى نمى‌كند: اخلاصِ عمل براى خدا، نصيحتگرى خيرخواهانه در برابر پيشوايان مسلمانان، و جدا نشدن از جماعت آنان؛ چرا كه دعاى مسلمانان براى يكديگر، حلقه جماعت آنان را در بر مى‌گيرد.

اى مردم! من در ميان شما، دو چيز گران‌سنگ به يادگار مى‌گذارم كه تا وقتى به آن دو چنگ زنيد، هرگز گم‌راه نمى‌شويد و هيچ گاه دچار لغزش نمى‌گرديد: كتاب خدا و عترتم [يعنى‌] خانواده‌ام؛ زيرا آن خدايى كه از دقايق امور آگاه است، به من خبر داد كه اين دو، هرگز از يكديگر جدا نمى‌شوند تا آن گاه كه در كنار حوض [كوثر] بر من وارد شوند، همانند اين دو انگشتم» و دو انگشت نشانه‌اش را به هم چسباند» [و افزود:] «و نمى‌گويم همانند اين دو كه اين، بلندتر از اين يكى است» و انگشتِ نشانه و ميانه‌اش را به هم چسباند.