قرآن، زنده است و نمى‌ميرد و هماره [در همه زمان‌ها] جارى است، چنان كه شب و روز، و خورشيد و ماه، در جريان اند، و همچنان كه بر اوّلين كسانِ ما جارى بوده، بر آخرين كسان ما نيز جارى است.

اين سخن، بدين معناست كه معارفى كه قرآن در زمينه جهان‌شناسى و انسان‌شناسى ارائه مى‌كند و برنامه‌هايى كه براى سعادت انسان دارد، منطبق با معيارهاى عقلى و علمى و نيازهاى فطرى انسانهاست و از اين رو، اختصاص به زمان خاصى ندارد؛ بلكه در طول زمان، زنده و جاويد است.

5. طراوت‌

ممكن است چيزى، سال‌ها زنده بماند، ولى در طول زمان، كهنه و فرسوده شود و تازگى و شادابى خود را از دست بدهد؛ اما قرآن، علاوه بر اين كه هميشه زنده است، هيچ‌گاه كهنه و فرسوده نمى‌شود؛ بلكه همواره نو و باطراوت است، چنان كه در حديثى از پيامبر صلى الله عليه و آله آمده است:

كَلامُ اللَّهِ جَديدٌ غَضٌّ طَرِىٌّ.[1]

كلام خدا، همواره نو و تازه و با طراوت است.

در روايتى ديگر آمده است كه شخصى از امام صادق عليه السلام پرسيد:

ما بالُ القُرآنِ لا يَزدادُ عِندَ النَّشرِ وَ الدِّراسَةِ إلّاغَضاضَةً؟

چرا قرآن، هر چه بيشتر منتشر و مطالعه مى‌شود، بر تازگى و طراوت آن، افزوده مى‌شود؟

امام عليه السلام در پاسخ او فرمود:

لِأَنَّ اللَّهَ لَم يُنزِلهُ لِزَمانٍ دونَ زَمانٍ، و لا لِناسٍ دونَ ناسٍ، فَهُو فى كُلِّ زَمانٍ جَديدٌ، و

[1]. ر. ك: ج 3 ص 24 ح 735. نيز، ر. ك: الطرف لابن طاووس: ص 144.