كتاب الهى است-، در حديثى، قرآن را چنين توصيف فرموده است:

سپس كتاب را بر او فرو فرستاد، و آن، نورى است كه چلچراغ‌هايش خاموش نمى‌شوند. چراغى است كه شعله‌اش، فروكش نمى‌كند. دريايى است كه به ژرفايش نمى‌توان رسيد. شاه‌راهى است كه پيمودنش [آدمى را] به گم‌راهى نمى‌كشانَد. شعاعى است كه پرتو آن، به تاريكى نمى‌گرايد. فرقانى (/ سنجه‌اى براى حق و باطل) است كه برهانش، خاموش [و باطل‌] نمى‌گردد. بناى روشنگرى است كه پايه‌هايش، فرو نمى‌ريزند. درمانى است كه بيم بازگشت بيمارى‌ها در آن نمى‌رود. قدرتى است كه هوادارانش شكست نمى‌خورند و حقّى است كه يارانش، تنها و بى ياور، گذاشته نمى‌شوند.

پس قرآن، معدن ايمان و كانون آن است، و چشمه‌هاى دانش و درياهاى آن، و بوستان‌هاى عدل و آبگيرهاى آن، و پايه‌هاى اسلام و بنيان آن، و درّه‌هاى حق و دشت‌هاى آن است. دريايى است كه هر چه از آن آب بردارند، آبش تمام نمى‌شود، و چشمه‌هايى است كه هر اندازه از آنها آب كشند، خشك نمى‌شوند.

آبشخورهايى است كه هر اندازه وارد شوندگان از آنها بنوشند، آبشان كاستى نمى‌گيرد، و منزلگاه‌هايى است كه مسافران، راه آنها را گم نمى‌كنند، و نشانه‌هايى است كه از چشم رهپويان، پوشيده نمى‌مانَد، و پُشته‌هايى است كه رهروان به [قلّه‌هاى‌] آن نمى‌رسند.

خداوند، آن را سيراب كننده عطشِ دانشوران، و بهار دل‌هاى دانايان، و شاه‌راه نيكان، و دارويى كه پس از آن، دردى نمى‌ماند، و نورى كه هيچ تاريكى‌اى با آن نيست، و ريسمانى كه گِره‌هايش استوار است، و قلعه‌اى كه ستيغ آن، بلند [و دست‌نايافتنى‌] است، و براى كسى كه آن را حامى خويش گيرد، [مايه‌] عزّت [و قدرت‌]، و براى كسى كه به آن وارد شود، [مايه‌] سلامت، و براى كسى كه از آن پيروى كند، هدايت، و براى كسى كه خود را به آن نسبت دهد، عذر، و براى كسى كه با آن سخن گويد، برهان، و براى كسى كه به وسيله آن ستيزه كند، گواه، و براى‌