نگاه تربيتى به مقوله شادى در كانون خانواده، در بسيارى از روايات ديگر نيز مشاهده مى‌شود. پيامبر خدا (ص) مى‌فرمايد:

مَنْ دَخَلَ السُّوقَ فَاشْتَرَى تُحْفَةً فَحَمَلَهَا إِلَى عِيالِهِ كانَ كحَامِلِ صَدَقَةٍ إِلَى قَوْمٍ مَحَاوِيجَ وَ لْيبْدَأْ بِالإِنَاثِ قَبْلَ الذُّكورِ فَإِنَّ مَنْ فَرَّحَ ابْنَتَهُ فَكأَنَّمَا أَعْتَقَ رَقَبَةً مِنْ وُلْدِ إِسْمَاعِيل.[1]

هر كه به بازار برود و هديه‌اى براى خانواده خود بياورد، همچون حامل صدقه براى مردم نيازمند است، و به دخترها، پيش از پسرانْ هديه بدهد؛ زيرا هر كه دخترش را شاد كند، گويا بنده مؤمنى از فرزندان اسماعيل را در راه خدا، آزاد نموده است.

2. شادى‌بخشى به كودكان بى سرپرست‌

بخش ديگرى از احاديث، به وظايف شهروندان جامعه، در ايجاد فضاى شاد براى كودكان بدون سرپرست، پرداخته و نتيجه مسئوليت‌پذيرى آنان را شادى پايدار و جاودان، دانسته است. پيامبر (ص) در اين زمينه مى‌فرمايد:

إنّ فى الجَنَّةِ دارا يقالُ لَها دارُ الفَرَحِ، لا يدخُلُها إلّا مَن فَرَّحَ يتامَى المُؤمنينَ.[2]

در بهشت، سرايى است كه به آن، «شادى‌سرا» گفته مى‌شود و تنها كسى وارد آن مى‌شود كه يتيمان مؤمنان را شاد سازد.

ز. مسئوليت‌پذيرى يا مسئوليت‌گريزى؟

شكّى نيست كه انسان‌ها در قبال مسئله تعهّد و مسئوليت‌پذيرى، تفاوت‌هايى دارند؛ امّا برخى افراد، از قبول مسئوليت‌هاى اجتماعى، به كلّى سر باز زده، با شانه خالى كردن از مسئوليت خود، شادمان مى‌شوند و

[1]. وسائل الشيعة، ج 21، ص 514.

[2]. كنز العمّال، ح 6008.