همان‌گونه كه احاديثْ اشاره دارند، چرب و شيرين دنيا، اگر چه موجب شادمانى مى‌گردد؛ امّا اين شادمانى، دوامى نخواهد داشت.

از همين رو، منابع موجود در دو بخش، طبقه‌بندى شده است. اينك به بيان تفصيلى هر يك مى‌پردازيم.

الف. شادى‌هاى پايدار

بخشى از آموزه‌هاى دينى، اشاره‌هاى ظريف و دقيقى به مسئله شادى در قالب شادى‌هاى پايدار دارند. شادى‌هايى كه در آن، از پيامدهاى ناگوار و منفى، خبرى نيست و ميزان ثبات آن در احوال و روحيات فرد، بيش از انواع ديگر شادى است. ديدگاه اسلام در باره هيجانِ شادى، به واسطه تأكيدهاى فراوان، بر چنين شادى‌هايى متمركز است. اين نوع شادى، نشئت گرفته از سرچشمه «سامانه بزرگ اعتقادى» و «معنابخشى به زندگى» است كه به واسطه آن، پايدارى شادى، معنايى دقيق خواهد يافت. خداوند متعال، در آيه 58 سوره يونس مى‌فرمايد:

قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَ بِرَحْمَتِهِ فَبِذلِكَ فَلْيَفْرَحُوا هُوَ خَيْرٌ مِمَّا يَجْمَعُونَ.

بگو: به فضل و رحمت خدا، بايد شادمانى كنند، كه اين، بهتر است از آنچه مى‌اندوزند.

امام على (ع)، روى‌گردانى از زَخارف دنيا را مايه شادى بزرگ مى‌داند:

ظَفِرَ بِفَرْحَةِ الْبُشْرَى مَنْ أَعْرَضَ عَنْ زَخَارِفِ الدُّنْيا.[1]

آن كه از زخارف دنيوى روى گردانَد، به شادى بزرگ، دست يافته است.

[1]. غرر الحكم، ح 6052.