دادن همه چيز دانسته، مايه تباهى لحظه لحظه زندگى مى‌داند. ايشان مى‌فرمايد:

التَّوَانِى فَوْت.[1]

كوتاهى [در كار]، موجب از دست دادن است.

امام (ع) در حديث ديگرى فرموده است:

التَوَانِى إِضَاعَة.[2]

اهمالكارى، ضايع كننده [ى عمر و فرصت‌] است.

5. پشيمانى‌

سستى و اهمال در انجام دادن وظايف و مسئوليت‌هاى فردى و اجتماعى، در وهله اوّل با سرپوش گذاشتن و غفلت، امكان دارد كه در ظاهر، پيامدى نداشته باشد؛ ولى آن‌گاه كه جزء جدايى‌ناپذير زندگى فرد گرديد، باعث غرقه شدن در سيلاب پشيمانى مى‌گردد و پشيمانى، وجود شخص را فرا مى‌گيرد. امام على (ع) مى‌فرمايد:

مَنْ أَطَاعَ التَّوَانِى أحَاطَتْ بِهِ النَّدَامَة.[3]

هر كه از سستى فرمان بَرَد، پشيمانى، او را در ميان مى‌گيرد.

6. نابود شدن‌

سستى و اهمال، به خودى خود، داراى پيامدهايى بود كه گفتيم؛ امّا در مواردى، وجود اين مؤلّفه و پيوند با شاخصه‌اى ديگر نيز مى‌تواند زمينه‌ساز پيامدهاى منفى باشد. امام على (ع)، هلاكت را معلول پيوند دو

[1]. همان، ح 10623.

[2]. الدعوات، ص 113، ح 255.

[3]. غرر الحكم، ح 10631.