على (ع)، ما را به اين شاخصه، خواهد رساند:

كثْرَةُ الزِّيارَةِ تُورِثُ الْملَالَةَ.[1]

ديدار بسيار [همديگر]، ملالت به بار مى‌آورد.

كثرة الكلام تمل السمع.[2]

زياده‌گويى، شنونده را ملول مى‌كند.

كثرة الهذرتمل الجليس.[3]

زياده‌گويى در كلامى كه بدان اعتنا نشود، همنشين را ملول مى‌كند.

به روشنى پيداست كه ويژگى كثرت در به وجود آمدن ملالت، نقشى اساسى دارد و در بررسى روايات، مى‌توان به طبقه‌بندى آن‌ها پرداخت.

د. سستى، از منظر احاديث‌

گستره وسيع احاديث مرتبط با موضوع سستى و وجود كليد واژه‌هاى هم‌معنا، ما را به سمت دسته‌بندى‌هاى در خور توجّهى، هدايت مى‌كند.

در بخش ابتدايى، به عوامل سستى پرداخته شده است. از مجموع حدود سى حديث، دسته‌بندى نُه‌گانه‌اى صورت گرفت. پُرخورى و سيرى، بلندى موى بدن، وسوسه‌هاى شيطان، زياده‌گويى، روى‌گردانى قلب، موقعيت خوشايند، كم‌كارى و اهمالكارى، توانى و پشيمانى، موضوعات دسته‌بندى شده اين بخش هستند.

در بخش ديگرى از متون روايى، پيامدهاى سستى مورد توجّه قرار

[1]. تحف العقول، ص 72.

[2]. غرر الحكم، ح 7081.

[3]. همان، ح 7116.