ولى‌نعمت باشد. امام ششم (ع) در اين باره فرموده است:

كمترين سپاس‌گزارى اين است كه انسان، نعمت را از خدا بداند و جز او علّتى براى آن نشناسد و بدانچه خدا عطا كرده، خرسند باشد و با نعمت او مرتكب گناه نگردد و يا نعمت او را در راه مخالفت با هيچ يك از فرامين الهى به كار نگيرد.[1]

موانع قدردانى از خوبى‌هاى ديگران‌

اكنون سخن بدين جا رسيد كه ممكن است پرسيده شود: چه عواملى موجب مى‌شود تا آدمى در صدد جبران احسان همنوعان بر نيايد؟ به نظر مى‌رسد كه سه عامل باعث مى‌شود شكر نعمت، تحقّق خارجى نيابد و براى جبران آن، اقدامى صورت نگيرد. اين عوامل عبارت‌اند از:

يك- عدم آگاهى به نيكى و احسان‌

به طور كلّى اگر نسبت به احسانِ انجام شده و نعمت به دست آمده از آن، آگاهى وجود نداشته باشد، اقدامى در جهت سپاس‌گزارى و يا جبران آن اتفاق نخواهد افتاد. اين عدم آگاهى نيز غالباً از غفلت انسان نسبت به نيكى و نعمت دست‌يافته، ناشى مى‌شود. از اين رو، توجّه دادن اطرافيان به كسى كه از احسان و نيكى ديگران بهره‌مند شده، يكى از راه‌هايى است كه او را نسبت به شكرگزارى از ولى‌نعمت خود و احسان كننده، يارى مى‌رسانَد.

[1]. منتخب ميزان الحكمة: ج 2 ص 546 ح 3341 ..