درآمد

در اين كه انسان، موجودى اجتماعى است، ترديدى نيست. روشن است كه انسان به صورت فردى، قادر نيست كه تمام نيازمندى‌هاى خود را به نحو مطلوب مرتفع سازد. او براى موفّقيت در زندگى‌اش بايد بتواند با همنوعان خود رابطه‌اى حسنه بر قرار كند و براى ايجاد همزيستىِ مسالمت‌آميز با اطرافيان و برطرف كردن نيازهاى گوناگونش از اين طريق بكوشد. اين امر موجب مى‌شود كه برقرارى رابطه با همنوعان براى او از اهميت به سزايى برخوردار باشد.

صاحب‌نظران، روابط انسان را به سه دسته «رابطه انسان با خود»، «رابطه انسان با خدا» و «رابطه انسان با مخلوقات» تقسيم مى‌كنند. گاهى نيز رابطه انسان با مخلوقات، خود به دو دسته رابطه با همنوعان و رابطه با طبيعت تقسيم مى‌شود. فارغ از اين‌كه هر يك از اين انواع چهارگانه رابطه، در جاى خود از اهميت بالايى برخوردار است، با اين حال، رابطه انسان با همنوعان در روابط اجتماعىِ او حرف اوّل را مى‌زند. از اين رو، «رابطه انسان با همنوعان»- كه جزئى از رابطه او با مخلوقات به شمار مى‌رود-،