دادن نيز مهم به نظر مى‌رسد. در مصافحه، نگاه به چهره يكديگر همراه با تبسّم، فشردن دست‌ها و رها نكردن سريع دست‌هاى يكديگر، هر يك حامل پيام است و در افزايش يا كاهش محبّت بين طرفين، تأثيرگذار است. از اين رو، فقدان هر يك، مى‌تواند تأثير منفى در ميزان محبّت بين دو نفر داشته باشد. كسى كه دست رفيق خود را به خوبى نمى‌گيرد و يا نمى‌فشرد و يا به سرعت رها مى‌كند، به جاى پيام محبّت‌آميز، پيام تنفّر و انزجار به طرف مقابل ارسال مى‌كند. نتيجه اين عمل، كم‌علاقه‌گى طرف مقابل و بازتاب اين احساس در رفتار او خواهد بود. اين دو روش مصافحه را نيز مى‌توان به آزمايش گذاشت و در عمل، تجربه كرد و به تأثير آن آشكارا پى‌برد. پيامبر خدا (ص) در مورد مصافحه اين گونه سفارش مى‌كند:

تَصافَحوا ... فَإِنَّ المُصافَحَةَ تَزيدُ في المَوَدَّةِ.[1]

با يكديگر دست بدهيد؛ زيرا دست دادن، بر دوستى مى‌افزايد.

از ايشان در باره اهميت مصافحه نيز پرسيدند كه فرمود:

همانا مسلمانان وقتى يكديگر را ملاقات مى‌كنند و به خاطر خدا به هم دست مى‌دهند و به روى يكديگر لبخند مى‌زنند، از هم جدا نمى‌شوند مگر آن كه خداوند، گناهان هردوى آنها را مى‌آمرزد.[2]

پيامبر خدا (ص) علاوه بر سفارش مؤكّد در باره مصافحه، خودشان به ظرايف و جزئيات بيشترى توجّه داشتند. اوج محبّت و جذابيت پيامبر

[1]. دعائم الاسلام: ج 2 ص 326 ح 1232.

[2].