اميرمؤمنان (ع) در سفارشش به مالك اشتر، به مهربانى سفارش كند و دليل مهربانى با آنان را اين گونه بيان كرده است:

قلبت را نسبت به ملّت خود، مملو از مهربانى و محبّت و لطف كن؛ ... زيرا آنها دوگروه بيش نيستند: يا برادران دينى تو اند، و يا در آفرينش همانند تو انسان اند.[1]

بر اساس متون دينى، مهربانى با آفريده‌هاى خدا به عنوان توصيه‌اى اخلاقى به مؤمنان و وظيفه‌اى براى حاكمان و كارگزاران جامعه اسلامى دانسته شده است. بى‌گمان، علاوه بر پاداش اخروى، آثار ديگرى در دنيا براى انسان مهربان به دنبال خواهد داشت. از جمله آثار آن، جلب دوستى و محبّت همنوعان نسبت به فرد مهربان خواهد بود. لذا امام باقر (ع) نتيجه «محبّت ورزيدن» را «محبّت ديدن» مى‌داند و مى‌فرمايد:

تَحَبَّب إِلي النّاسِ يُحِبّوكَ.[2]

مردم را دوست بدار تا آنان دوستت بدارند.

اين همان كليد ارتباطى است كه به جلب دوستى و محبّت اطرافيان مى‌انجامد و آدمى را در جامعه، محبوب مى‌سازد. بنا بر اين، به روشنى پيداست كه با عينك برادرى به همنوعان نگريستن، موجب خواهد شد كه مهربانى با آنان بر آدمى آسان و هموار گردد و نتيجه مطلوبش در دنيا و آخرت به انسان باز گردد.

[1].

[2]. الكافى: ج 2 ص 642 ح 1 ..