وفادارى از سوى يك طرف براى طرف مقابل، روحيه‌بخش است و علاقه او را به دوست باوفايش دو چندان مى‌كند. پس كسى كه از اين ويژگى برخوردار باشد، در حقيقت، محبّت اطرافيان را به خود جلب كرده و بر دوستى آنان نسبت به خودش افزوده است، آن گونه كه امام على (ع) در بيانى كوتاه و زيبا مى‌فرمايد:

سَبَبُ الايتِلافِ الوَفاءُ.[1]

وفادارى، عامل الفت گرفتن [انسان‌ها با هم‌] است.

براى تصديق بيشتر، مشاهده تنهايى و انزواى اجتماعى افراد خون‌سرد و بى‌وفا راه‌گشاست. شايد با افرادى كه در تعاملاتشان خون‌سردند، رو به رو شده باشيد. براى اين افراد، تداوم و تحكيم ارتباط صميمى با دوستان و نزديكان، چندان اهميتى ندارد و از اين كه مدّتى از دوست خود بى‌خبر باشند، هيچ گونه نگرانى‌اى به آنها راه پيدا نمى‌كند. همچنين اگر ارتباط دوستى قطع شود، عكس العملى از آنان مشاهده نمى‌شود و ابراز ناراحتى نمى‌كنند. به راستى اين افراد چگونه انسان‌هايى هستند؟ رجوع به وجدان درون خود، به روشنى اين مطلب را براى هر انسانى آشكار مى‌سازد كه وفادارى اطرافيان براى هر انسانى، مهم است و به ايجاد محبّت و صميميت بيشتر مى‌انجامد. به همين دليل، انسان‌هاى وفادار اگر در وفادارى‌شان افراط و مبالغه نكنند و اندازه را نگاه دارند، همواره محبوب اند. از سوى ديگر، خون‌سردى در رفتارها و بى‌وفايى همچون بيمارى مزمن و واگيردار، سردى و بى‌وفايى را منتقل مى‌كند و انس و الفت و صميميت را مى‌بَرَد و گرمى محبّت را به سردى مبدّل مى‌سازد.

[1]. غرر الحكم: ح 8726 ..