و بى آن كه زحمت انجام رفتارهاى نيك را بر خويش هموار سازند، خود را بزرگ و محترم مى‌شمارند و با بزرگى‌طلبى و تكبّر، به دنبال نيل به مقصود خويش‌اند؛ غافل از آن‌كه بزرگى و احترام، تنها از راه فروتنى و تكريم همنوعان به دست مى‌آيد و تنها در اين صورت است كه محبّت‌شان را مى‌توان جلب كرد و آنان را به اداى احترام به خويش تسليم نمود. لذا پيامبر اكرم (ص) در بيانى آشكار، مسير كسب احترام و رفعت را اين گونه بيان مى‌دارد:

إِنَّ التَّواضُعَ يَزيدُ صاحِبَهُ رِفعَةً، فَتَواضَعوا يَرفَعكُمُ اللهُ.[1]

همانا فروتنى، بر بلندمرتبگى صاحب خود مى‌افزايد. پس اگر فروتن باشيد، خدا شما را بلندمرتبه مى‌گرداند.

اميرمؤمنان على (ع) نيز در باره اثر محبّت‌آفرينِ فروتنى مى‌فرمايد:

ثَمَرَةُ التَّواضُعِ المُحَبَّةُ.[2]

محبّت، ميوه فروتنى است.

اين نكته را نبايد از ياد بُرد كه فرد متواضع در روابط بين فردى، با فروتنىِ خود، با يك تير دو نشان را مورد هدف قرار مى‌دهد؛ او هم كرامت همنوعان را پاس مى‌دارد و هم بر منزلت و احترام خود در نظر همنوعان- مى‌افزايد. بنا بر اين، اظهار فروتنى در برابر همنوعان، موجب رفعت و افزايش حرمت واحترام فرد متواضع نيز مى‌شود. به همين دليل، امامان معصوم (عليهم السلام)، كليد شرافت را در فروتنى مى‌دانند و تواضع را نردبانى براى دستيابى به شرافت و بزرگوارى قلمداد كرده‌اند. به اين احاديث توجّه كنيد:

[1]. الكافى: ج 2 ص 121 ح 1، منتخب ميزان الحكمة: ح 6550.

[2]. شرح نهج البلاغة، ابن أبى الحديد: ج 20 ص 296 ح 389 ..