مقدّمه‌اى دارند و اين اقدامات همچون بسيارى از اقدامات انسان براى پيشبرد امور خود و دستيابى به اهداف خويش و از جمله، تلاش انسان براى كسب روزى، مؤثّر است. پس اگر چه خداوند، محبّت را در دل ايجاد مى‌كند، امّا از انجام رفتارهايى كه به ايجاد محبّت در دل ديگران مى‌انجامد، گريزى نيست. همان‌گونه كه روزىِ انسان در دست خداست، امّا بدون تلاش و كوشش براى دستيابى به روزىِ مقدّر شده الهى، امكان‌پذير نيست؛ چرا كه سنّت الهى بر آن است كه تمام امور بر مجرا و مسير طبيعى‌اش تحقّق يابد و برنامه جهان آفرينش بر اساس علّت و معلول آفريده شده است. از اين رو، بنا نيست كه خداوند همواره بر اساس معجزه و به شكلى خارق العاده، امور دنيا را اداره كند. ايجاد محبّت و دوستى نيز از اين سنّت الهى استثنا نيست. از اين رو براى ايجاد محبّت و دوستى در دل همنوعان، انجام دادن اقدامات لازم در راستاى محبّت‌آفرينى، ضرورى است؛ رفتارهايى كه بذر محبّت و دوستى را در دل همنوعان مى‌كارد وتخم كدورت و كينه و دشمنى را از بين مى‌برد. و البته در اين صورت است كه خداوند مهر و محبّت آدمى را در دل ديگران قرار مى‌دهد و انسان را در نظر همنوعانش محبوب مى‌گرداند.

اميد است بتوانيم با تأسّى به توصيه‌هاى پيشوايان دينى، ارزش‌ها و فضايل اخلاقى را در خود ايجاد كنيم و با عمل به آنها در برقرارى روابط مستحكم با همنوعان (بويژه با برادران ايمانى) در ايجاد جامعه ايمانى مبتنى بر آموزه‌هاى اخلاقى و ارزش‌هاى دينى، سهيم باشيم!