ايشان فرموده است:

إن رسول الله (ص) عهد إلى فقال: يا على، ... و الله الله فى الجهاد للأنفس فهى أعدى العدو لكم، فإنه قال تبارك و تعالى: إن النفس لامارة بالسوء إلا ما رحم ربى:[1]

پيامبر خدا (ص) از من پيمان گرفت و فرمود اى على ... خدا را خدا را در مبارزه با نفس‌ها؛ چه آن دشمن شماره يك شماست و خداوند تبارك و تعالى مى‌فرمايد: نفسم مرا به بدى فرمان مى‌دهد، مگر آنكه خداى من مرا مورد لطف خود قرار دهد.

از امام باقر (ع) روايت شده است كه فرمود:

لا فضيلة كالجهاد، و لا جهاد كمجاهدة الهوى.[2]

هيچ فضيلتى برتر از جهاد نيست و هيچ جهادى همانند مجاهده با نفس نيست.

تسلط بر نفس و توانمندىِ مقابله با هر خواسته‌اى كه ميل آدمى به آن سمت متمايل است و تعديل خواسته‌هاى آن، امرى نيست كه فقط در دين مبين اسلام مطرح شده و به آن توصيه شده باشد. اين امر نه فقط به اسلام اختصاص ندارد، بلكه حتى به اديان آسمانى نيز اختصاص نداشته و از ديرباز به منزله صفتى پسنديده در ميان آحاد بشر مطرح بوده است. دانيل گلمن، استاد روان‌شناس دانشگاه هاروارد، در كتاب خود كسى را كه در پى اميال و هوس‌هايش روزگار سپرى مى‌كند و زندگى در دنيا را در دستيابى به هواها و هوس‌هاى خويش تفسير مى‌كند برده هوس دانسته، مى‌نويسد: «حس تسلط بر نفس خود، يعنى توانايى مقاومت در مقابل طوفان‌هاى هيجانى كه سرنوشت برپا مى‌دارد، به جاى" برده هوس" بودن از زمان سقراط به عنوان صفتى پسنديده مطرح بوده است».[3]

مفهوم كنترل نفس‌

خداوند هيچ قوه‌اى در ضمير انسان ننهاده است كه وجودش بى‌فايده و خواستار

[1]. دعائم الاسلام: ج 2 ص 352.

[2]. تحف العقول: ص 287.

[3]. هوش هيجانى: ص 89.