من ابتغى العلم فى غيره أضله الله.[1]

هر كس دانش را در غير قرآن بجويد، خداوند گمراهش مى‌كند.

از امام على (ع) چنين نقل شده است:

القرآن أفضل الهدايتين.[2]

قرآن، برترينِ دو هدايت است.

ايشان در وصف قرآن مى‌فرمايد:

بهار دل‌ها و چشمه‌هاى دانش است، و آن است راه مستقيم، و آن است مايه هدايتِ كسى كه آن را پيشواى خود قرار دهد.[3]

از امام صادق (ع) روايت شده است:

در كتاب خدا نجات از هلاكت، و بينايى از كورى، و رهنمونى به سوى هدايت است.[4]

فرموده است:

خداوند، قرآن را بيان‌كننده هر چيزى فرستاد. به خدا سوگند، از هيچ چيزى كه بنده بدان نياز داشت فروگذار نكرد. به خدا سوگند، بنده‌اى نمى‌تواند بگويد: «اگر اين در قرآن آمده بود ...» مگر آنكه خداوند آن را در قرآن فروفرستاده است.[5]

اين روايات، همه حكايت‌گر آن است كه براى دستيابى به مطلق شناخت و از جمله «شناخت خود»، راه استفاده از نقل، بسيار مطمئن است.

3. شناخت شهودى‌

شناخت و معرفت شهودى، يكى ديگر از انواع شناخت‌هايى است كه براى انسان حاصل مى‌شود. بسيارى از انديشمندان، مرتبه شناخت شهودى را برتر و والاتر از

[1]. دانش‌نامه امام على( ع): ج 2 ص 462 ح 1784.

[2]. غرر الحكم: ح 1664.

[3] 4. همان: ح 10050:

[4]. تفسير العياشى: ج 1 ص 198 ح 143:

[5]. المحاسن: ج 1 ص 416 ح 956.