دوم، به مهجورشدن بيشتر قرآن دامن زد. علّامه طباطبايى قدس سره در تفسير گران‌سنگ الميزان، پس از نگاهى دردآلود به اين گذشته اسفبار مى‌نويسد:

و لَعَلَّ المُتراءى مِن أمرِ الامَّةٍ لِغَيرهِم مِنَ الباحثينَ كَما ذَكَرهُ بَعضُهم: أنّ أهلَ السُنَّةِ أخَذوا بِالكِتابِ و تَرَكوا العِترَةَ، فَآلَ ذَلِكَ إلى تَركِ الكِتابِ لِقَولِ النَبىّ صلى الله عليه و آله: «إنَّهُما لَن يَفتَرِقا» و أنَّ الشيعةَ أخَذوا بالعِترَةِ و تَرَكوا الكِتابَ، فَآلَ ذَلِكَ مِنهُم إلى تَركِ العِترَةِ لِقَولِهِ صلى الله عليه و آله: «إنَّهُما لَن يَفتَرِقا»، فقد تَرَكَتِ الامَّةُ القُرآنَ و العِترَةَ (الكتابَ و السُنَّةَ) معاً.[1]

شايد وضعيت ظاهر امّت مسلمان، براى پژوهشگران، چنين باشد كه برخى گفته‌اند: اهل سنّت، قرآن را گرفتند و عترت پيامبر صلى الله عليه و آله را رها كردند و نتيجه، آن شد كه قرآن را هم رها كردند؛ زيرا پيامبر صلى الله عليه و آله فرموده بود: «اين دو، از هم جدا نمى‌شوند». و شيعه، عترت را گرفتند و قرآن را رها كردند و در نتيجه، عترت را هم رها كردند؛ چون پيامبر صلى الله عليه و آله فرموده بود:

«اين دو، از هم جدا نمى‌شوند». بنا بر اين، امّت اسلامى، قرآن و عترت، هر دو را رها كردند.

ايشان، در مقابل دو ديدگاه گذشته، ديدگاه سومى را مطرح كرده و آن، اين است كه قرآن‌شناسى، جز در موارد خاص (مانند: تفاصيل احكام و قصص و معاد)، نيازى به سنّت ندارد. فهم قرآن با كمك گرفتن از خود قرآن، امكان‌پذير است و پيامبر صلى الله عليه و آله و خاندان آن بزرگوار

[1]. الميزان فى تفسير القرآن: ج 5 ص 276.