ويژه پيامبر صلى الله عليه و آله و خاندان ايشان است؛[1] امّا اين، بدان معنا نيست كه معارف قرآن، به طور مطلق، بالاتر از فهم عامّه مردم است و پژوهشگران دينى نبايد به متن قرآن، مراجعه كنند؛ زيرا:

اوّلًا قرآن كريم تصريح مى‌فرمايد:

«هذا بَيانٌ لِلنَّاسِ.[2]

اين (قرآن)، روشنگرى براى مردم است».

و مردم را به تدبّر در آيات خويش، فرا مى‌خواند:

«كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَيْكَ مُبارَكٌ لِيَدَّبَّرُوا آياتِهِ وَ لِيَتَذَكَّرَ أُولُوا الْأَلْبابِ.[3]

كتابى است خجسته كه به سوى تو فرستاديم تا در آيات آن بينديشند و خردمندان از آن پند گيرند».

و كسانى را كه در آن تدبّر نمى‌كنند، بدين گونه مورد عتاب قرار مى‌دهد كه:

«أَ فَلا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلى‌ قُلُوبٍ أَقْفالُها.[4]

آيا در قرآن نمى‌انديشند، يا بر دل‌هايشان قفل‌هايى زده شده است؟».

چگونه مى‌توان سخنى را كه براى مردم، قابل فهم نيست، «بيان»

[1]. ر. ك: ص 26( سطح حقايق قرآنى) و ص 98( فهم قرآن از طريق سنت تنها در برخى‌سطوح) و ص 99( عرصه‌هاى نقش‌آفرينى سنّت در معرفت دينى).

[2]. آل عمران: آيه 138.

[3]. ص: آيه 29.

[4]. محمّد: آيه 24.