به: قول، فعل و تقريرِ پيامبر خدا و اهل بيت آن بزرگوار، اطلاق مى‌شود.[1] گفتنى است كه اين، تعريفى است كه پيروان اهل بيت عليهم السلام از سنّت دارند؛ امّا نزد محدّثان اهل سنّت، اصطلاح «سنّت»، به معناى: قول، فعل و تقرير پيامبر صلى الله عليه و آله و صفات اوست.[2]

ادلّه تعميم معناى «سنّت» به احاديث اهل بيت عليهم السلام‌

براى اثبات مرجعيت علمى و دينى اهل بيت عليهم السلام و حجّيتِ قول و فعل و تقرير آنان (همانند پيامبر صلى الله عليه و آله) و تعميم سنّت به احاديثى كه از اهل بيت عليهم السلام نقل مى‌شود، دلايل فراوانى از كتاب خدا و سخنان پيامبر صلى الله عليه و آله وجود دارد كه پرداختن به همه آنها در اين مقال نمى‌گنجد.[3] در اين جا تنها به سه دليل روشن اشاره داريم:

الف- وجوب تمسّك به اهل بيت عليهم السلام‌

احاديثى كه بر وجوب تمسّك به اهل بيت عليهم السلام دلالت دارند، متواتر معنوى اند كه قطعى‌ترين آنها از نظر سند و روشن‌ترينشان از نظر دلالت، «حديث ثَقَلَين» است.

در اين حديث، پيامبر خدا، اهل بيت خود را «همتاى قرآن» به مردم معرّفى مى‌كند و مكرّر تأكيد مى‌فرمايد كه تمسّك به قرآن و عترت، در

[1]. بنا بر اين، احاديث، همان سنّت نيستند؛ بلكه انتقال دهنده سنّت و بازگوكننده آن هستند؛ امّا گاه از باب توسّع، و به خاطر آن كه اثبات كننده سنّت هستند، سنّتْ خوانده مى‌شوند( اصول الفقه، مظفّر: ج 3 ص 54).

[2]. المختصر الوجيز فى علوم الحديث: ص 16.

[3]. ر. ك: اهل بيت عليهم السلام در قرآن و حديث: ص 409( بخش چهارم: دانش اهل بيت عليهم السلام).