قرآن بوده‌اند؛ امّا از آن جا كه دسترسى آنها به منابع معرفت، محدود است، عملًا تاكنون هيچ كس نتوانسته تفسير جامعى از اين كتاب آسمانى ارائه نمايد.

آرى تفسيرى كه با اتّصال به وحى صورت گيرد، تفسيرى جامع خواهد بود؛ چرا كه حقيقت و معرفت در آن جا جمع است و اين گونه تفسير، تنها براى پيامبر صلى الله عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام ميسور است كه به عالم غيبْ اتّصال دارند و دانش آنها از راه‌هاى متعارف بشرى حاصل نمى‌شود.

بر همين اساس، به نظر ما، «تفسير جامع»، تنها بر اساس ره‌نمودهاى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و خاندان آن بزرگوار، دست‌يافتنى است كه ما از آن به «تفسير جامع روايى» يا «تفسير اهل بيت عليهم السلام» ياد مى‌كنيم.

در باره تفسير اهل بيت عليهم السلام چند نكته را در اين‌جا به اجمال، يادآور مى‌شويم و تفصيل آن را به فصل‌هاى بعدى وا مى‌گذاريم:

1. مقصود از عنوان «تفسير جامع روايى» يا «تفسير اهل بيت عليهم السلام»، تفسير قرآن بر اساس روش و آموزه‌هاى اهل بيت عليهم السلام؛ يعنى بهره‌گيرى از همه منابع معرفتى، در تبيين مفاهيم و مقاصد اين كتاب آسمانى است.

2. روايات تفسيرى، منحصر به رواياتى كه به صورت روشن، آيات قرآن را تفسير كرده‌اند نيستند؛ بلكه همان طور كه توضيح خواهيم داد، بيشترين بخش روايات تفسيرى، احاديثى هستند كه بدون اشاره به آيه‌اى خاص، قرآن را تفسير كرده‌اند.[1]

[1]. ر. ك: ص 113( فصل پنجم: گونه‌شناسى روايات تفسيرى).