هيچ كس نمى‌تواند ادّعا كند كه همه قرآن، اعمّ از ظاهر و باطن آن را مى‌داند، مگر اوصيا.

نيز در روايتى از امام صادق عليه السلام آمده:

إنَّ اللَّهَ عَلَّمَ نَبِيَّهُ التَّنزيلَ وَالتَّأويلَ، فَعَلَّمَهُ رَسولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله عَلِيًّا عليه السلام، قالَ: وعَلَّمَنا وَاللَّهِ.[1]

خداوند تنزيل و تأويل را به پيامبرش آموخت و پيامبر صلى الله عليه و آله آن را به على عليه السلام آموخت و او- به خدا سوگند!- آن را به ما آموخت.

همچنين اسحاق بن عمّار از امام صادق عليه السلام روايت كرده:

إنّ للقُرآنِ تَأويلًا فمِنهُ ما جاءَ ومِنهُ ما لَم يَجِئ فَإذا وَقَعَ التَأويلُ فِى زَمانِ إمامٍ مِنَ الأئمّةِ عَرَفَهُ إِمامُ ذَلِكَ الزَمانُ.[2]

قرآن تأويلى دارد كه بخشى از آن آمده و بخشى هنوز نيامده.

پس هنگامى كه تأويل آن در زمان يكى از امامان بيايد، امام آن زمان، آن را مى‌شناسد.

اين روايات، به روشنى نشان مى‌دهند براى آشنايى با تفسير كامل قرآن كريم و ظاهر و باطنِ اين كتاب آسمانى، اتّصال مفسّر به منبع وحى و يا الهام از طريق خاندان رسالت، ضرورى است، و مفسّر جامع، كسى است كه علاوه بر دارا بودن مقدمات تدبّر در قرآن، و برخوردارى از توانمندى فكرى و تلاش لازم، از ره‌نمودهاى اهل بيت عليهم السلام نيز نهايت بهره‌بردارى را داشته باشد.

[1]. الكافى: ج 7 ص 442 ح 15، تهذيب الأحكام: ج 8 ص 286 ح 1052.

[2]. بصائر الدرجات: ص 215 ح 5، بحار الأنوار: ج 92 ص 97 ح 62.