هَوى‌؛[1] هر كس خشم من بر او وارد شود حتماً در ورطه هلاكت سقوط كرده است»، مقصود از خشم الهى را كيفر او مى‌داند و مى‌افزايد:

إنَّهُ مَن زَعَمَ أنَّ اللَّهَ قَد زالَ مِن شَى‌ءٍ إلى‌ شَى‌ءٍ فَقَد وَصَفَهُ صِفَةَ مَخلُوقٍ و إنَّ اللَّهَ لا يَستَفِزُّهُ شَى‌ءٌ فَيُغَيِّرُهُ.[2]

هر كس بپندارد كه چيزى خداوند را دگرگون مى‌كند، او را با ويژگى آفريده توصيف كرده است. هيچ چيزى خداوند را تحريك و بى‌قرار نمى‌كند كه دگرگونش سازد.

اين بيان، اشاره به آن است كه آشنايى با مبادى عقلى و مبانى اعتقادى اسلام، مقدّمه ديگر تدبّر در قرآن است، و مفسّر بايد اين مقدّمه را نيز تحصيل كرده باشد.

و استدلالِ امام على عليه السلام‌[3] براى اثبات اين موضوع كه حدّ اقلّ حمل، شش ماه است، به آيه‌ «وَ الْوالِداتُ يُرْضِعْنَ أَوْلادَهُنَّ حَوْلَيْنِ كامِلَيْنِ لِمَنْ أَرادَ أَنْ يُتِمَّ الرَّضاعَةَ»[4] و آيه‌ «وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً»،[5] اشاره به آن است كه احاطه به آيات قرآن نيز براى مفسّر، ضرورى است.

همچنين هنگامى كه شخصى يهودى از امام على عليه السلام پرسيد كه‌ «وَجْهُ رَبِّكَ‌؛[6] روى پروردگارت» كجاست؟ امام عليه السلام به ابن عباس دستور داد كه‌

[1]. طه: آيه 81.

[2]. الكافى: ج 1 ص 110 ح 5.

[3]. دعائم الاسلام: ج 1 ص 86.

[4]. بقره: آيه 233.

[5]. احقاف: آيه 15.

[6]. اشاره است به آيه‌« وَ يَبْقى‌ وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ»( الرحمن: آيه 27).