سختى‌ها را افزايش داد؟ فشار روانى در اين موقعيت، عوامل گوناگونى دارد كه بايد آنها را برطرف كرد. در متون دينى براى اين امر از روش‌هايى استفاده شده كه هر كدام مربوط به بُعد خاصى‌اند. در ادامه به اين موارد مى‌پردازيم.

الف. تصحيح الگوى انتظار از دنيا

از امور مهم در اين زمينه، الگوى انتظار از دنياى افراد مستعد يا مبتلا به اعتياد است. معمولًا اين دست افراد، انتظار جهان بدون درد و رنج دارند. از آن جا كه راحتى و فقدان رنج، يك وضعيت مطلوب است، و انسان نيز موجودى راحت‌طلب است، ما زندگى دنيا را بدون درد و رنج مى‌خواهيم و انتظار داريم كه جز خوشى و راحتى، هيچ نبينيم. اين در حالى است كه سختى، يكى از واقعيت‌هاى زندگى و از ضرورت‌هاى رشد و تكامل انسان است. واقعيت، اين است كه دنيا محلّ سختى‌ها و بلاهاست. مبتنى بر اين حقيقت، واقعيت ديگرى شكل مى‌گيرد و آن، «اجتناب‌ناپذيرى سختى‌ها» ست. واقعيت، اين است كه سختى‌ها اجتناب‌ناپذيرند. اين را بايد به عنوان يك واقعيت پذيرفت. انكار ما چيزى را تغيير نخواهد داد. دنيا ويژگى‌هايى دارد كه بر اساس حكمت و مصلحت الهى تنظيم شده و خير و صلاح انسان نيز در آن است. كارى كه بايد انجام دهيم اين است كه شكل واقعى دنيا را بشناسيم و بپذيريم. انتظار زندگى بدون سختى، انتظارى غير واقعى است؛ سختى‌ها جزئى از زندگى ما هستند و انكار ما چيزى را تغيير نمى‌دهد. بنا بر اين بايد انتظارى واقع‌گرايانه داشت. شناخت اين واقعيت، موجب تنظيم انتظار از زندگى مى‌شود و با پذيرش «جهانى با رنج متناوب»، فشار روانى دوران ناخوشايند را تحمّل‌پذير مى‌سازد و بخشى از رضامندى را به وجود مى‌آورد و در نتيجه، زمينه گرايش به اعتياد را كاهش مى‌دهد.

شخصى از گرفتارى خود به امام صادق (ع) پناه مى‌بَرَد. امام (ع)، وى را به صبر دعوت مى‌كند و پس از مدّتى سكوت، به وى مى‌فرمايد: «از زندان كوفه برايم بگو كه چگونه جايى است؟». وى گفت: تنگ و متعفّن با زندانبانانى در بدترين حال! امام (ع) به وى فرمود: