زندگى»- كه در ادبيات دين از آن به عنوان «خسران» ياد مى‌شود-، رخ مى‌دهد.

دنيا مقطعى از زندگى است كه به لحاظ زمانى، بخش ناچيزى از حيات انسانى را تشكيل مى‌دهد. بيش از چند سال در اين دنيا زندگى نمى‌كنيم و حيات جاويد ما در سراى ديگر است. به لحاظ ارزش نيز دنيا و هر آنچه در آن است، ناچيز است. به خاطر انسان و در خدمت انسان آفريده شده و همچون ابزارى براى زندگى واقعى اوست. پيامبر خدا (ص) مى‌فرمايد:

إنَّ الدُّنيا خُلِقَت لَكُم وأنتُم خُلِقتُم لِلآخِرَةِ.[1]

همانا دنيا براى شما آفريده شده و شما براى آخرت.

امام على (ع) نيز در اين باره مى‌فرمايد:

الدُّنيا خُلِقَت لِغَيرِها ولَم تُخلَق لِنَفسِها.[2]

دنيا براى جز خودش آفريده شده، نه براى خودش.

و در كلام ديگرى چنين تصريح مى‌كند:

إنَّ اللَّهَ سُبحانَهُ قَد جَعَلَ الدُّنيا لِما بَعدَها وَابتَلي فيها أهلَها لِيَعلَمَ أيُّهُم أحسَنُ عَمَلًا ولَسنا لِلدُّنيا خُلِقنا ولا بِالسَّعيِ فيها امِرنا.[3]

همانا خداوند سبحان، دنيا را براى پس از آن آفريده و اهل دنيا را در آن مى‌آزمايد تا معلوم شود كه چه كسى نيك‌كردارتر است. ما براى دنيا آفريده نشده‌ايم و به كوشش در آن [براى به دست آوردن حطام دنيوى‌] مأمور نگشته‌ايم.

همچنين دنيا مزرعه آخرت دانسته شده و اين يعنى دنيا بستر حيات است، نه هدف حيات. پيامبر خدا (ص) مى‌فرمايد:

الدُّنيا مَزرَعَةُ الآخِرَه.[4]

[1]. ميزان الحكمه، ج 4، ص 1692، ح 5753.

[2]. نهج البلاغه، حكمت 463.

[3]. همان، نامه 55.

[4]. ميزان الحكمه، ج 4، ص 1691، ح 5747.