و وراثت ارض خواهيد رساند. به اميد آن روز كه خداوند تعالى وعده فرموده است.[1]

بر اين اساس، هدف از نگارش‌ دانش‌نامه امام مهدى عليه السلام بر پايه قرآن، حديث و تاريخ‌، تنها اثبات يك باور اسلامى از منظر پيروان اهل بيت عليهم السلام نيست؛ بلكه افزون بر اين، گشودنِ راهى است براى اتحاد پيروان همه اديان، بلكه همه جهانيان، براى پاسخگويى به اصلى‌ترين نياز بشر، يعنى حاكميت عدالت بر سراسر جهان.

البته كتاب‌هاى فراوانى در اين زمينه تأليف شده‌[2] كه بسيارى از آنها در خور ستايش‌اند؛ ولى تلاش براى ارائه پژوهش‌هاى جديد، جامع، پويا و پيشرو، همچنان ضرورى است تا افق‌هاى پيش رو روشن‌تر شود. بويژه اين كه در دوران معاصر، برخى معاندان، براى ضربه زدن به جمهورى اسلامى ايران- كه بر پايه ولايت فقيه و نيابت عام از امام زمان عليه السلام شكل گرفته است، با شبهه‌پراكنى-، اساس مهدويّت را هدف گرفته‌اند. از اين رو، بزرگ‌ترين خدمتى كه مراكز علمى و پژوهشى مى‌توانند به ساحت مقدس امام مهدى عليه السلام، و براى تداوم انقلاب اسلامى ايران تا حكومت جهانى ايشان داشته باشند، بازنگرى تخصصى در موضوع مهدويّت، و بازنگارى آن و پاك‌سازى نگاشته‌ها از مطالب سست و بى‌پايه، و ارائه نوشتارهايى است كه افزون بر اتقان علمى، پاسخگوى نيازهاى عصر حاضر باشند.

دانش‌نامه امام مهدى عليه السلام‌ تلاشى است متواضعانه در اين راه، كه در پى انتشار موسوعة الإمام على بن ابى طالب عليه السلام‌ در سال 1379، نگارش آن در دستور كار بخش پژوهشى مؤسسه دار الحديث قرار گرفت؛ امّا به دليل گستردگى و پيچيدگى موضوع از يك سو، و تراكم كارها از سوى ديگر، تكميل و آماده‌سازى نهايى آن به تأخير

[1]. همان: ص 448.

[2]. ر. ك: ص 51( رويكردهاى پژوهشى در مهدويّت‌نگارى).