منظر به مسئله مهدويت نگريسته است. وى در آثار متعدّد خود به اين موضوع پرداخته است.[1]

بعضى از سخنان ابن عربى گوياى آن است كه وى حضرت مهدى موعود عليه السلام را خاتم الاوليا مى‌دانسته است؛ چنان‌كه در باب معرفت وزيران مهدى ظاهر در آخر الزمان مى‌گويد:

خداوند را خليفه‌اى است «موجود» كه ظاهر مى‌گردد و ظهورش در زمانى اتفاق مى‌افتد كه دنيا پر از جور و ستم باشد و او دنيا را پر از عدل و قسط مى‌نمايد و اگر از عمر دنيا نماند، مگر يك روز، خداوند آن روز را طولانى مى‌گرداند تا آن خليفه كه از عترت رسول اللَّه صلى الله عليه و آله است، ولايت كند. او از فرزندان فاطمه و هم نام رسول خداست، و جدش حسن بن على بن ابى طالب است.[2]

ابن عربى در ادامه به ذكر شمايل و فضايل حضرت مهدى عليه السلام، توصيف اعوان و ياران او، و كيفيت آغاز و انجام كار آن حضرت پرداخته و سپس بحث را با اين سروده‌هايش زينت داده است:

[1]. از جمله در الفتوحات المكيه، باب‌هاى 24، 73 و 366، و فصوص الحكم، فص شيثى و چند اثر مستقل. ر. ك: ج 10( بخش چهاردهم: كتاب‌شناسى مهدويّت/ مهدويت‌نگارى در قرن هفتم).

[2]. الفتوحات المكية: ج 3 ص 327( چاپ عثمان يحيى، قاهره) البته جمله آخر از سخن او با روايات و اعتقادات شيعه ناسازگار، و مطابق با برخى روايات اهل سنّت است. و يا ممكن است تصحيفى در آن، صورت گرفته باشد؛ چرا كه در برخى نسخه‌هاى خطى اين كتاب در كتاب‌خانه‌هاى تركيه، ايران و شمال افريقا، اساساً« حسين» آمده است، چنان كه در چاپ دار صادر بيروت، انعكاس يافته و در اين دانش‌نامه( ص 92 پاورقى 7( مهدويت از نگاه اهل سنّت) نيز نقل شده است. گفتنى است با آن كه در نسخه‌هاى كهن فتوحات، اين عبارت وجود دارد، از بعضى چاپ‌هاى متأخّر، حذف شده است.

[3]. الفتوحات المكية: ج 1 ص 150 ب 14 و ج 2 ص 49 ب 73 و ج 4 ص 195 ب 577.