انكاركننده از زمره شيعيان دوازده امامى بينجامد.

اصول و اركان اعتقادى مهدويّت، با ادلّه نقلى محكم و قطعى اثبات مى‌شود؛ ادلّه‌اى كه در منابع كهن شيعى مطرح شده و استنادهايى اطمينان‌بخش دارد كه پذيراى هيچ‌گونه تأويل يا توجيهى نيست. اين ادلّه نقلى، متواتر و قطعى‌اند و از اين رو مى‌توان آنها را از محكمات حديثى شيعه برشمرد كه همانند محكمات قرآنى، مى‌توان ديگر ادلّه را با كمك آنها ارزيابى كرد.

در اين زمينه موضوعات فرعى‌ترى هم هست كه اگرچه اعتقادى است، جزو مباحث بنيادين محسوب نمى‌شود، مانند مباحث مرتبط با فلسفه غيبت، برخى ويژگى‌هاى امام كه ارتباطى با مقام امامت ندارند، همچون همسر داشتن امام مهدى عليه السلام، چگونگى زندگى و يا محل اقامت ايشان، جزئيات رجعت و اين كه اولين رجعت‌كننده چه كسى است. نكته مهم آن است كه همواره مراقب باشيم در موضوعات اعتقادى مباحث فرعى جاى مباحث اصلى را نگيرند.

گفتنى است موضوع امامت و جزئيات مرتبط با آن از مباحث درون‌مذهبى است.

از اين رو مطابق با معيارهاى معرفتى شيعه تدوين شده است و از اصول حاكم بر تفكر و معارف شيعى تبعيت مى‌كند. پس اصرارى بر آن نيست كه مباحث ويژه امامت و مهدويّت، كه اختصاص به تفكر شيعى دارد، براى كسانى هم كه مبانى شيعه را در امامت قبول ندارند، اثبات شود. در اصول و فروع اعتقادى هر مذهب، مهم آن است كه باورهايش بر اساس مبانى و اصول پذيرفته شده در همان مذهب سامان يافته باشد.

روشن است كه در مقام احتجاج با مخالفان (خواه از اهل سنّت و يا غير مسلمانان) و براى رفع شبهات آنان، بايد از باورهاى پذيرفته آنان استفاده كرد؛ همچنان كه در اثبات اصول و مبانى شيعه براى اهل سنّت، مى‌توان به ادله مشترك همانند عقل و قرآن استناد كرد؛ ولى لازم نيست همه باورهاى شيعى براى افرادى كه اصول فكرى و مبانى نظرى شيعه را نپذيرفته‌اند، اثبات شود.